адхіна́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. адхіна́нне
Р. адхіна́ння
Д. адхіна́нню
В. адхіна́нне
Т. адхіна́ннем
М. адхіна́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адхіна́нне ср.

1. отгиба́ние;

2. отгиба́ние, отведе́ние, отклоне́ние, отстране́ние;

1, 2 см. адхіна́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адхіна́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адхінаць — адхінуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адхіну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак., што.

1. Адсланіць, адхіліць (тое, чым захінута што-н.).

А. фіранку.

А. заслону.

2. Адхіліць, адвесці ўбок.

А. галаву.

|| незак. адхіна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. адхіна́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)