адрасці́ць, -рашчу́, -ро́сціш, -ро́сціць; -ро́шчаны; зак., што.

Даць адрасці чаму-н., адгадаваць, адпусціць (пра валасы, пазногці, і пад.).

А. бараду.

|| незак. адро́шчваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адрасці́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адрашчу́ адро́сцім
2-я ас. адро́сціш адро́сціце
3-я ас. адро́сціць адро́сцяць
Прошлы час
м. адрасці́ў адрасці́лі
ж. адрасці́ла
н. адрасці́ла
Загадны лад
2-я ас. адрасці́ адрасці́це
Дзеепрыслоўе
прош. час адрасці́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адрасці́ць, ‑рашчу, ‑росціш, ‑росціць; зак., што.

Тое, што і адгадаваць (у 1 знач.). [Мацей Кулеш], прыгнуўшыся хворым, застаўся ў вёсцы, стаіўся, адрасціў бараду. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адро́шчваць гл. адрасціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адро́шчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адрасціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)