адраса́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто пасылае паштовае адпраўленне; адпраўнік.

|| ж. адраса́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адраса́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адраса́нт адраса́нты
Р. адраса́нта адраса́нтаў
Д. адраса́нту адраса́нтам
В. адраса́нта адраса́нтаў
Т. адраса́нтам адраса́нтамі
М. адраса́нце адраса́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

адраса́нт м. адреса́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адраса́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто пасылае паштовае адпраўленне; адпраўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адраса́нт м (адпраўнік) Ábsender m -s, - Adressánt m -en, -en,

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адраса́нт

(ням. Adressant, ад фр. adresser = пасылаць, накіроўваць)

той, хто пасылае паштовае адпраўленне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

адраса́нт

(ням. Adressant, ад фр. adresser = пасылаць, накіроўваць)

той, хто пасылае каму-н. паштовае або тэлеграфнае адпраўленне (пісьмо, пасылку, тэлеграму і г. д.); адпраўнік.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

адреса́нт адраса́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адраса́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да адрасант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mailer

[ˈmeɪlər]

n.

1) адпра́ўнік по́шты, адраса́нт -а m

2) канвэ́рт або́ кантэ́йнэр для перасы́лкі по́шты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)