аднаве́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м. (кніжн.).

Чалавек адной з кім-н. веры, рэлігіі.

|| ж. аднаве́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аднаве́рац

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аднаве́рац аднаве́рцы
Р. аднаве́рца аднаве́рцаў
Д. аднаве́рцу аднаве́рцам
В. аднаве́рца аднаве́рцаў
Т. аднаве́рцам аднаве́рцамі
М. аднаве́рцу аднаве́рцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аднаве́рац, -рца м., рел. единове́рец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аднаве́рац, ‑рца, м.

Чалавек той жа веры, што і другі або другія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

единове́рец рел. аднаве́рац, -рца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адзінаве́рац м., рел., см. аднаве́рац

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аднаве́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да аднаверац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Gláubensgenosse

m -n, -n аднаве́рац

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

jednowierca

м. аднаверац, адзінаверац

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

współwyznawca

м. аднаверац, адзінаверац

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)