адзіню́ткі
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
адзіню́ткі |
адзіню́ткая |
адзіню́ткае |
адзіню́ткія |
| Р. |
адзіню́ткага |
адзіню́ткай адзіню́ткае |
адзіню́ткага |
адзіню́ткіх |
| Д. |
адзіню́ткаму |
адзіню́ткай |
адзіню́ткаму |
адзіню́ткім |
| В. |
адзіню́ткі (неадуш.) адзіню́ткага (адуш.) |
адзіню́ткую |
адзіню́ткае |
адзіню́ткія (неадуш.) адзіню́ткіх (адуш.) |
| Т. |
адзіню́ткім |
адзіню́ткай адзіню́ткаю |
адзіню́ткім |
адзіню́ткімі |
| М. |
адзіню́ткім |
адзіню́ткай |
адзіню́ткім |
адзіню́ткіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
адзіню́ткі разг. одинёхонек, одинёшенек;
◊ адзі́н-а. — а) (совершенно одинокий) оди́н-одинёшенек; оди́н, как перст; б) (только один) оди́н-еди́нственный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адзіню́ткі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Зусім адзін.
•••
Адзін-адзінюткі гл. адзін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адзіню́ткі mútterseelenallein, ganz alléin
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
адзіню́сенькі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і адзінюткі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гу́паць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
Глуха стукаць, удараць.
Гупаў адзінюткі цапок.
|| аднакр. гу́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. гу́пат, -у, М -паце, м. і гу́панне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
оди́н-еди́нственный разг. адзі́н-адзіню́ткі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
одинёхонек и одинёшенек разг. адзіню́ткі, адзіню́сенькі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перст книжн., уст. па́лец, род. па́льца м.;
◊
оди́н, как перст адзі́н адны́м; адзі́н-адзіню́ткі; як зязю́лька; як ме́сячык у не́бе; як тапо́ля сяро́д по́ля; як ко́лас на ржы́шчы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
оди́н в разн. знач. адзі́н, род. аднаго́ м.;
◊
все до одного́ усе́ да аднаго́;
все как оди́н усе́ як адзі́н;
одни́м сло́вом адны́м сло́вам;
оди́н на оди́н адзі́н на адзі́н, сам-на́сам;
оди́н-одинёшенек адзі́н-адзіню́ткі;
оди́н-еди́нственный то́лькі адзі́н;
ни оди́н ні адзі́н, ніво́дзін;
в оди́н прекра́сный день аднаго́ ра́зу, аднаго́ дня, адно́йчы;
оди́н к одному́ адзі́н к аднаму́;
все как оди́н усе́ як адзі́н;
оди́н в по́ле не во́ин адзі́н у по́лі не во́ін;
оди́н коне́ц адзі́н кане́ц;
оди́н чёрт адзі́н чорт;
одни́м ма́хом адны́м ма́хам;
одни́м гла́зом адны́м во́кам;
одна́ ла́вочка адна́ хе́ўра;
на оди́н покро́й на адзі́н капы́л;
под одну́ гребёнку пад адзі́н грабяне́ц;
одну́ мину́ту адну́ хвілі́ну;
одни́ ко́сти адны́ ко́сці (рэ́бры).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)