адзінаве́рац

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адзінаве́рац адзінаве́рцы
Р. адзінаве́рца адзінаве́рцаў
Д. адзінаве́рцу адзінаве́рцам
В. адзінаве́рца адзінаве́рцаў
Т. адзінаве́рцам адзінаве́рцамі
М. адзінаве́рцу адзінаве́рцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адзінаве́рац м., рел., см. аднаве́рац

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адзінаве́рац, ‑рца, м.

Чалавек аднаго з кім‑н. веравызнання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінаве́рац м. Gláubensgenosse m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адзінаве́рка, ‑і, ж.

Жан. да адзінаверац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзі́на ​2...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае слову «адзіны» (у 1, 3 знач.), напрыклад: адзінабожжа, адзінаборства, адзінаверац, адзінакроўны, адзінаначалле, адзінаўладдзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

jednowierca

м. аднаверац, адзінаверац

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

współwyznawca

м. аднаверац, адзінаверац

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)