адвя́званне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. адвя́званне
Р. адвя́звання
Д. адвя́званню
В. адвя́званне
Т. адвя́званнем
М. адвя́званні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адвя́званне ср. отвя́зывание, отвя́зка ж.; открепле́ние; см. адвя́зваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адвя́званне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адвязваць — адвязаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адвя́званне н. (адмацаванне) Áblösung f -, Lóslösen n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

отвя́зывание адвя́званне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

отвя́зка ж., разг. адвя́зка, -кі ж., адвя́званне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

открепле́ние

1. адмацава́нне, -ння ср.; адвя́званне, -ння ср.;

2. адмацава́нне, -ння ср.; см. открепля́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Áblösung

f -, -en

1) аддзяле́нне, адсло́йванне; адвя́званне

2) пла́та, вы́куп

3) зме́на (варты і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)