«За адвагу» (медаль) 7/575, 576—577 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«За адвагу на пажары» (медаль) 7/575, 576—577 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

му́жны, -ая, -ае.

Які вызначаецца мужнасцю, праяўляе мужнасць, сілу, адвагу.

М. народ.

М. характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Адва́га

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Адва́га
Р. Адва́гі
Д. Адва́зе
В. Адва́гу
Т. Адва́гай
Адва́гаю
М. Адва́зе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адва́га, -і, ДМ -ва́зе, ж.

Смеласць, рашучасць.

Узнагародзіць за адвагу.

А. гарады бярэ (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адва́га

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. адва́га
Р. адва́гі
Д. адва́зе
В. адва́гу
Т. адва́гай
адва́гаю
М. адва́зе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адва́жыцца, -жуся, -жышся, -жыцца; зак., на што і з інф.

Праявіць адвагу, рашучасць, асмеліцца.

А. на смелы ўчынак.

|| незак. адва́жвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падне́бны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і паднябесны. Шчаслівы, хто адвагу мае З паднебнай высі ўзяць разгон! Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адва́га, ‑і, ДМ ‑вазе, ж.

Смеласць, рашучасць, бясстрашнасць. Хваліць за адвагу. Набрацца адвагі. Не хапае адвагі. □ Для Алёнкі была вялікая спакуса прачытаць той верш, але адвагі нехватала. Колас. І гэтай песні нельга сутрымаць, Мы з ёю стрэнем наш вясёлы май: Адвагу сіл у росквіце гадоў, Усмешку нашых новых пабудоў. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак., чаму і з інф.

Набыць навыкі, уменне рабіць што‑н., засвоіць, пераняць што‑н. Навучыцца кравецкай справе. Навучыцца вадзіць машыну. Навучыцца плаваць. □ За гэты час Тастоў навучыўся ўзгадняць адвагу з абавязкам. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)