абсу́рд, -у, М -дзе, м.

Недарэчнасць, бязглуздзіца.

Дайсці да абсурду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абсу́рд

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. абсу́рд
Р. абсу́рду
Д. абсу́рду
В. абсу́рд
Т. абсу́рдам
М. абсу́рдзе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абсу́рд, -ду м. абсу́рд

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абсу́рд абсу́рд, -ду м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абсу́рд, ‑у, М ‑дзе, м.

Недарэчнасць, бязглуздзіца, лухта. Давесці сваю думку да абсурду.

[Лац. absurdum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АБСУ́РД

(ад лац. absurdus недарэчны),

1) бязглуздзіца, бяссэнсавасць, недарэчнасць.

2) У матэматыцы і логіцы сцвярджэнне, якое не мае сэнсу ў межах дадзенай тэарэт. сістэмы, прынцыпова несумяшчальнае з ёй.

т. 1, с. 46

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

абсу́рд м Únsinn m -(e)s; Wídersinn m;

даве́сці да абсу́рду ad absúrdum führen; ins Únsinnige verkéhren;

дайсці́ да абсу́рду sich zu éiner Absurdität [ins Absúrde] verstéigen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абсу́рд

(лац. absurdus = недарэчны)

недарэчнасць, бязглуздзіца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Абсу́рд (БРС). Слова запазычана праз рускую мову ў XX ст. (Крукоўскі, Уплыў, 76). У рускай з франц. absurde (другая палавіна XIX ст.). Гл. Вінаградаў, Очерки, 392.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абсу́рдны, -ая, -ае.

Недарэчны, бязглузды.

Абсурдная думка.

|| наз. абсу́рднасць, -і, ж. і абсу́рд, -у, М -дзе, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)