абсемяня́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. абсемяня́ю абсемяня́ем
2-я ас. абсемяня́еш абсемяня́еце
3-я ас. абсемяня́е абсемяня́юць
Прошлы час
м. абсемяня́ў абсемяня́лі
ж. абсемяня́ла
н. абсемяня́ла
Загадны лад
2-я ас. абсемяня́й абсемяня́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час абсемяня́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абсемяня́ць несов., спец., см. асемяня́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абсемяня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да абсемяніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсемяні́ць, абсемяня́ць с.-г. besäen vt, besámen vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абсемяні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -меніце́, -мяня́ць; -нёны; зак., каго-што.

1. Засеяць насеннем.

А. поле.

2. Тое, што і асемяніць (спец.).

|| незак. абсемяня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. абсемяне́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

besámen

vt абсемяня́ць, апладня́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

абсемяні́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. абсемяню́ абсемяні́м
2-я ас. абсемяні́ш абсеменіце́
3-я ас. абсемяні́ць абсемяня́ць
Прошлы час
м. абсемяні́ў абсемяні́лі
ж. абсемяні́ла
н. абсемяні́ла
Загадны лад
2-я ас. абсемяні́ абсемяні́це
Дзеепрыслоўе
прош. час абсемяні́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абсемяне́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абсемяняць — абсемяніць.

2. Дзеянне і стан паводле дзеясл. абсемяняцца — абсемяніцца (у 1 знач.).

3. Збліжэнне мужчынскай і жаночай палавых клетак у працэсе апладнення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плех, ‑а, м.

1. Месца на галаве, дзе не выраслі або вылезлі валасы; лысіна. Хадосьчын бацька Ігнат, з ружовым плехам і барадою, .. час ад часу пакрыкваў на жонку... Мележ. // Разм. Месца з вылезлай шэрсцю, футрам.

2. Голае месца сярод поля, лесу і пад. Сям-там паднімаліся ў неба стромкія яліны і сосны. Іх пакінулі знарок — абсемяняць аголены плех і заводзіць новы лес. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)