абру́шыць, -шу, -шыш, -шыць; -шаны; зак., што.

1. гл. рушыць.

2. перан., на каго-што. Накіраваць усю сілу пачуццяў, клопатаў і пад.

А. лютасць на ворага.

|| незак. абру́шваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абру́шыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. абру́шу абру́шым
2-я ас. абру́шыш абру́шыце
3-я ас. абру́шыць абру́шаць
Прошлы час
м. абру́шыў абру́шылі
ж. абру́шыла
н. абру́шыла
Загадны лад
2-я ас. абру́ш абру́шце
Дзеепрыслоўе
прош. час абру́шыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абру́шыць сов.

1. обру́шить; завали́ть;

2. перен. обру́шить;

а. аго́нь на во́рага — обру́шить ого́нь на врага́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абру́шыць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; зак.

З сілай апусціць, зрынуць што‑н. на каго‑, што‑н.; скінуць. Раптам, як таран, Гарыдавец абрушыў на ўсіх Вясельны стол, нож бліснуў у руках. Танк. // перан. Накіраваць на каго‑н. усю сілу пачуццяў, клопатаў і пад. Нашыя душы і целы даўно прагнулі абрушыць лютасць на ворага. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абру́шваць, абру́шыць

1. (зрынуць, скінуць што-н з сілай) * umstürzen vt; zerstören vt, demolíeren vt;

2. (накіраваць на каго-н, што-н auf A) ergíeßen* vt; áusschütten vt; ríchten vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абуры́ць, абуру́, абу́рыш, абу́рыць; абу́раны; зак., што (разм.).

Абваліць, абрушыць.

А. сцены склепа.

|| незак. абу́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абру́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абрушыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абру́шаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абрушыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

обру́шить​I сов.

1. (развалить, разрушить) абвалі́ць, мног. паабва́льваць, абру́шыць, абуры́ць;

2. перен. абру́шыць;

обру́шить угро́зы пача́ць сы́паць пагро́зы;

обру́шить ого́нь на врага́ абру́шыць аго́нь на во́рага.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абрушэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. абрушыць, абрушыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)