Verbum

анлайнавы слоўнік

абпа́льванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абпа́льванне ср.

1. обжига́ние; опа́ливание;

2. о́бжиг м.;

1, 2 см. абпа́льваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абпа́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. абпальваць — абпаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абпа́льванне н тэх Glühen n -s; Brénnen n -s (цэглы); Rösten n -s (металу)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

абпалі́ць, -палю́, -па́ліш, -па́ліць; -па́лены; зак., што.

1. Прымусіць абгарэць, абвугліцца з усіх бакоў.

Маланка абпаліла ствол елкі.

2. Апрацаваць выраб з гліны і пад. агнём.

А. гаршкі.

|| незак. абпа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абпа́льванне, -я, н. і абпа́л, -у, м. (да 2 знач.; спец.).

Абпал цэглы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

обжига́ние техн. абпа́льванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обка́лка ж. абпа́льванне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

му́фельны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да муфеля. Муфельнае абпальванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

burning¹ [ˈbɜ:nɪŋ] n.

1. гарэ́нне

2. прака́льванне; абпа́льванне, абпа́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кальцына́цыя, ‑і, ж.

Праграванне або абпальванне рэчываў з мэтай іх акіслення, разлажэння і інш. Кальцынацыя вапняку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)