абмі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. абмі́н
Р. абмі́ну
Д. абмі́ну
В. абмі́н
Т. абмі́нам
М. абмі́не

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абмі́н, ‑у, м.

Разм. Тое, што і абгон (у 1 знач.).

•••

У абмін (ехаць) — навыперадкі, абмінаючы адзін аднаго.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аб'е́зд

1. Кружная або часовая дарога (Рэч., Слаўг.). Тое ж абмі́н (Слаўг.).

2. Акружнасць, аколіца, граніца (Нас. АУ).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)