абме́шка гл. абмяшаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абме́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. абме́шка абме́шкі
Р. абме́шкі абме́шак
Д. абме́шцы абме́шкам
В. абме́шку абме́шкі
Т. абме́шкай
абме́шкаю		 абме́шкамі
М. абме́шцы абме́шках

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Абме́шка ’чорныя сарты мукі, якія ідуць на корм жывёле’ (Бір. дыс.) да мяшаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абмяша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Прыправіць корм (сечку, мякіну, ахрап’е) мукою, бульбай.

А. сечку карове.

|| незак. абме́шваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абме́шванне, -я, н. і абме́шка, -і, ДМ -шцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Про́мешка ’мука, прызначаная на корм жывёле’ (Янк. 2), про́мішка ’тс’ (Варл.). Да мяшаць. Гл. яшчэ абмешка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)