абла́да

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. абла́да
Р. абла́ды
Д. абла́дзе
В. абла́ду
Т. абла́дай
абла́даю
М. абла́дзе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абла́да ж., разг.

1. власть;

2. владе́ние ср.;

быць пад чыёй-не́будзь ~дай — быть в чьём-либо владе́нии

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абла́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Разм.

1. Улада, уплыў. Свежы сустрэчны вецер асвяжыў мяне, на нейкую хвіліну адагнаў сон, які браў мяне ў сваю абладу. С. Александровіч.

2. Уладанне, прыналежнасць, здабытак. У сяле ўсялякія чуткі, усякая гутарка, што вядзецца патайна, без усякіх сведак, скора робіцца агульнай абладай. Колас.

3. Аправа (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абла́да ’улада, здабытак’ (БРС, КТС, Сцяшк.) < аб‑ула‑да. Гл. улада.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абла́да Зямельныя ўладанні вакол фальварка (БРС), навакольная калгасная зямля; акруга, вобласць (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)