абазі́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абазі́н |
абазі́ны |
| Р. |
абазі́на |
абазі́наў |
| Д. |
абазі́ну |
абазі́нам |
| В. |
абазі́на |
абазі́наў |
| Т. |
абазі́нам |
абазі́намі |
| М. |
абазі́не |
абазі́нах |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абазі́ны, ‑аў; адз. абазін, ‑а, м., абазінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. абазінкі, ‑нак; ж.
Народ, які жыве ў Карачаева-Чэркескай аўтаномнай вобласці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)