Verbum

зы́баць, -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што (разм.).

Калыхаць у зыбцы; гайдаць.

З. дзіця.

Хвалі зыбаюць човен.

|| аднакр. зыбану́ць і зыбну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. зы́банне, -я, н.

зы́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.

Калыска, падвешаная на гнуткай жэрдцы, прымацаванай да столі.

Калыхаць дзіця ў зыбцы.

зы́бкі, -ая, -ае.

1. Які можа зыбацца, гушкацца; гнуткі.

Зыбкае балота.

Зыбкая кладка.

2. Які знаходзіцца ў стане лёгкага руху, хістання.

Зыбкая паверхня возера.

|| наз. зы́бкасць, -і, ж.

зыбу́н, -у́, м. (разм.).

1. Зыбкі грунт.

2. толькі мн. -ы́, -о́ў. Рухомыя зыбучыя пяскі.

зыбу́чы, -ая, -ае.

Тое, што і зыбкі.

Зыбучыя пяскі.

|| наз. зыбу́часць, -і, ж.

зы́знуць, -ну, -неш, -не; зыз, -зла; -ні; незак. (разм.).

Ацякаць, набракаць.

Рукі зызнуць.

зык, зы́ку, мн. -і, -аў, м.

Рэзкі адрывісты гук, выкрык.

Аднекуль даносіўся трывожны з.

зы́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).

1. Голасна і рэзка, адрывіста крыкнуць, закрычаць.

2. Утварыць рэзкі, моцны гук.

|| незак. зы́каць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. зы́канне, -я, н.

зымправізава́ць гл. імправізаваць.

зына́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак. (разм.).

Тое, што і перайначыцца.

|| незак. зына́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца.