стэ́ндавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да стэнда (у 2 знач.). Стэндавыя выпрабаванні рухавіка.
2. Які мае адносіны да стэнда (у 3 знач.). Стэндавая стральба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сцёкавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які сцякае куды‑н. Сцёкавыя воды.
2. Які мае сцёк (пра вадаёмы). Сцёкавае возера.
3. Прызначаны для сцёку чаго‑н. Сцёкавая труба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сцябло́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да сцябла. Сцябловыя парасткі. // Размешчаны на сцябле. Сцябловыя вузлы. // Які знішчае сцябло. Сцябловая ржа.
2. Са сцяблом. Сцябловыя расліны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сярэднетэхні́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да сярэдніх тэхнічных даных, паказчыкаў, норм. Сярэднетэхнічная скорасць экспрэса.
2. Які мае адносіны да сярэдняй тэхнічнай адукацыі. Сярэднетэхнічная адукацыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэрміналагі́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да тэрміналогіі, уласцівы ёй. Тэрміналагічная камісія. Тэрміналагічная лексіка.
2. Які аб’ядноўвае, змяшчае тэрміны 2 (у 1 знач.). Тэрміналагічны слоўнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фартэпія́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да фартэпіяна. Фартэпіянныя клавішы. // Звязаны з ігрой на фартэпіяна. Фартэпіянны канцэрт. // Які выконваецца на фартэпіяна, напісаны для выканання на фартэпіяна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фека́льны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да фекалій, з’яўляецца фекаліямі. Фекальныя масы. // Які мае ў сваім саставе фекаліі. Фекальныя ўгнаенні. // Прызначаны для фекалій. Фекальныя помпы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фра́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да фрака. Фрачны гузік. // Прызначаны для нашэння з фракам. Фрачная сарочка.
•••
Фрачная пара — касцюм, які складаецца з штаноў і фрака.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цудатво́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Які творыць, робіць цуды (у 1 знач.). Цудатворны абраз.
2. Кніжн. Які робіць што‑н. незвычайнае, такое, што выклікае здзіўленне. Цудатворны ўплыў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цукры́сты, ‑ая, ‑ае.
1. Які змяшчае ў сабе значную колькасць цукру (у 1 знач.). Цукрысты плод.
2. Які мае структуру цукру (у 2 знач.). Цукрыстыя рэчывы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)