Verbum

зашы́цца, -ы́юся, -ы́ешся, -ы́ецца; зак. (разм.).

1. Забрацца ў зацішнае, глухое месца і пад.; паглыбіцца ў што-н.

З. ў куток.

2. Не паспець зрабіць што-н.

З. з работай.

|| незак. зашыва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

во́ддаль.

1. прысл. На некаторай адлегласці.

Хата стаяла в.

2. прыназ. з Р. Ужыв. пры абазначэнні прадмета, пункта і пад., у адносінах да якога вызначаецца месца знаходжання, становішча каго-, чаго-н.

В. дарогі стаяла вёска.

адсю́ль, прысл.

1. З гэтага або ад гэтага месца.

А. да горада далёка.

2. З гэтай мясцовасці.

Ён недзе а., з-пад Мінска.

3. перан. Са сказанага перад гэтым; у выніку гэтага.

А. зрабі вывад.

адкаці́ць, -качу́, -ко́ціш, -ко́ціць; -ко́чаны; зак., каго-што.

Коцячы, перамясціць што-н. у іншае месца.

А. бервяно.

|| незак. адко́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. адка́т, -у, М -ка́це, м. і адка́тка, -і, ДМ -тцы, ж.

лагчы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, ж.

1. Нізкае месца сярод адхонных схілаў; лог.

Ісці лагчынай.

2. Нізіна.

Вёска знаходзілася ў лагчыне.

|| памянш. лагчы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

|| прым. лагчы́нны, -ая, -ае.

пасце́ль, -і, мн. -і, -ей, ж.

Месца для спання з пасланымі на ім спальнымі рэчамі (бялізнай, коўдрай і пад.).

Паслаць п.

|| прым. пасце́льны, -ая, -ае.

Пасцельныя рэчы.

П. рэжым (пры хваробе — неабходнасць ляжаць у пасцелі).

святы́ня, -і, мн. -ты́нь і -яў, ж.

1. Тое, што з’яўляецца асабліва дарагім, што ахоўваецца і шануецца (высок.).

Народныя святыні.

Брэсцкая крэпасць — наша с.

2. Прадмет або месца рэлігійнага пакланення.

Святыні ў ахвяру не прыносяцца.

ска́рбніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

1. уст. Месца захоўвання дарагіх рэчаў, каштоўнасцей.

Княжаская с.

2. перан. Сукупнасць культурных, духоўных каштоўнасцей, сканцэнтраванне чаго-н. вельмі каштоўнага.

Паэзія Якуба Коласа і Янкі Купалы — с. беларускай літаратуры.

склад¹, -а, М -дзе, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Спецыяльнае месца, памяшканне для захоўвання чаго-н.

С. для розных прамысловых тавараў.

2. Запас тавараў, матэрыялаў, зложаных у адным месцы.

Склады сыравіны.

|| прым. складскі́, -а́я, -о́е.

спа́йка, -і, ДМ спа́йцы, мн. -і, спа́ек, ж.

1. гл. спаяцца, спаяць.

2. Месца спайвання, злучэння частак чаго-н.

С. трубкі.

С. плеўры.

3. перан., адз. Цесная сувязь, яднанне людзей.

|| прым. спа́ечны, -ая, -ае.