Verbum

запалі́ць, -алю́, -а́ліш, -а́ліць; -а́лены; зак.

1. што. Прымусіць гарэць, загарэцца.

З. лямпу.

2. у чым. Падпаліць паліва (у печы).

З. у печы.

3. перан., каго-што. Узбудзіць, натхніць (высок.).

З. слухачоў прамовай.

З. цікавасць да чаго-н.

|| незак. запа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. запа́льванне, -я, н. (паводле 1 знач.).

запа́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Тонкая драўляная палачка з лёгка загаральнай галоўкай для здабывання агню.

Чыркнуць запалкай.

|| прым. запа́лкавы, -ая, -ае і запа́лачны, -ая, -ае.

Запалкавая (запалачная) фабрыка.

запало́ханы, -ая, -ае.

Баязлівы, палахлівы ад пастаянных пагроз, пакаранняў.

З. кот.

З. выгляд.

|| наз. запало́ханасць, -і, ж.

запало́хаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго (што).

Пастаяннымі пагрозамі зрабіць палахлівым, нясмелым.

З. дзіця.

|| незак. запало́хваць, -аю, -аеш, -ае.

запа́лы, -ая, -ае.

Які запаў, паглыбіўся ўнутр, упалы.

Запалыя грудзі.

|| наз. запа́ласць, -і, ж.

запа́льванне, -я, н.

1. гл. запаліць.

2. Прыстасаванне, якім выклікаецца загаранне паліва ў рухавіках унутранага згарання (спец.).

Праверыць сістэму запальвання.

Уключыць з.

запа́львацца гл. запаліцца.

запа́льваць гл. запаліць.

запа́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і запал (у 1 знач.).

запальні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж. і запальні́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Кішэнны прыбор, які ўжываецца замест запалак для здабывання агню.