азанава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак. і незак.
Спец.
1. Ператварыць (ператвараць) у азон (пра кісларод).
2. Зрабіць (рабіць) азанізацыю. Азанаваць пакой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пячні́к, печніка, м.
Той, хто ўмее рабіць і рамантаваць печы. Пячнік кельняй размешваў у карыце цэментавы раствор і насвістваў песеньку. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
свіня́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак.
Разм.
1. Забруджваць што‑н., рабіць беспарадак.
2. перан. Паскудзіць, шкодзіць каму‑н. у чым‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стабілізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.
Правесці (праводзіць) стабілізацыю чаго‑н.; зрабіць (рабіць) стабільным. Стабілізаваць фронт. Стабілізаваць валюту.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стэнаграфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; зак. і незак., каго-што.
Зрабіць (рабіць) запіс чаго‑н. пры дапамозе стэнаграфіі. Стэнаграфаваць лекцыю. Стэнаграфаваць даклад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
транскрыбі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.
Спец. Зрабіць (рабіць) транскрыпцыю (у 1, 2 знач.), перадаць (перадаваць) транскрыпцыяй. Транскрыбіраваць тэкст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мацава́ць
(польск. mocować)
1) трывала прымацоўваць;
2) моцна прывязваць, замацоўваць;
3) перан. рабіць моцным, узмацняць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
персаніфікава́ць
(ад персона + лац. facere = рабіць)
увасабляць неадушаўлёныя прадметы або абстрактныя паняцці ў вобразе чалавека.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
«БЕ́ЛКУ ТРЭ́СЦІ»,
бел. нар. дзіцячая гульня. Гульцы становяцца ў рад адзін за адным нагнуўшыся, і кожны абнімае за паясніцу папярэдняга гульца. Апошні гулец садзіцца на папярэдняга, як на каня, і імкнецца хутка пры дапамозе рук пералезці далей на наступнага, з таго яшчэ далей, пакуль не перапаўзе ўсіх. Гульцы стараюцца «пералазчыка» трэсці, каб скінуць яго. Калі гулец перапаўзе ўсіх, ён становіцца наперадзе, а той, хто цяпер апошні, пачынае рабіць тое ж самае. Так працягваецца, пакуль кожны не паспрабуе прапаўзці па ланцужку.
т. 3, с. 79
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Ту́чыць ‘адкормліваць, рабіць тлустым’ (Нас., Ласт., Янк. БП): pańskaje oko kania tuczyć (ваўк., Федар. 4), ст.-бел. тучити, тучыти ‘адкормліваць’, ‘напаўняць’ (ГСБМ), ‘адкарміць, насыціць’ (Ст.-бел. лексікон). Параўн. укр. ту́чи́ти ‘рабіць тлустым, даглядаць’, рус. дыял. (зах.) ту́чить ‘угнойваць (зямлю)’ (Даль), польск. tucznić ‘рабіць тлустым, тучным’, чэш. tučit ‘станавіцца тлустым’, славац. tučiť ‘адкормліваць’, славен. дыял. túčiti ‘зрабіць тлустым’, макед. тучи ‘рабіць тлустым; карміць тлустым’. Прасл. *tučiti ‘рабіць тлустым, адкормленым’, вытворнае ад *tukъ ‘жывёльны тлушч’ (Борысь, 652), гл. тук 1; апафанічныя варыянты *tyti (гл. тыць) і *toviti ‘адкормліваць’ (магчыма, сюды прыметнік то́віст ‘тоўсты’, гл.), падрабязней гл. Скок, 475; Куркіна, Этимология–1976, 25; Глухак, 628.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)