есте́ственный

1. (связанный с природой) прыро́дны;

есте́ственные бога́тства страны́ прыро́дныя бага́цці краі́ны;

2. (о науках) прыродазна́ўчы;

3. (обыкновенный, нормальный) натура́льны;

есте́ственный путь разви́тия натура́льны шлях развіцця́;

4. (прирождённый, не искусственный) натура́льны;

есте́ственный цвет ко́жи натура́льны ко́лер ску́ры;

5. (непринуждённый) натура́льны;

есте́ственная по́за натура́льная по́за;

◊

есте́ственным о́бразом натура́льным чы́нам.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тон, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Гук пэўнай вышыні, які ўтвараецца перыядычнымі ваганнямі паветра; музычны гук у адрозненне ад шуму.

Узяць высокі т.

2. мн. Гукі сэрца, якое працуе, а таксама гукі, якія ўтвараюцца пры выстукванні ўнутраных органаў цела чалавека.

Чыстыя тоны сэрца.

3. Вышыня або сіла гучання голасу чалавека, які гаворыць.

Знізіць т.

4. Характар гучання маўлення, манера гаварэння.

Жартаўлівы т.

Рэзкі т.

5. Характар, стыль паводзін, жыцця.

Правілы добрага тону.

6. Колер, афарбоўка, а таксама адценне колеру, якое адрозніваецца ступенню яркасці.

Тканіна, афарбаваная ў спакойны т.

Цёплы т.

Светлы т.

◊

У тон (пад тон) —

1) пра гармонію колераў, адценняў колеру;

2) у тым жа духу, стылі;

3) з тым жа настроем, з той жа інтанацыяй (гаварыць і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

геліятро́п

(ад гелія- + -тропы)

1) дэкаратыўная расліна сям. агурочнікавых з ліловымі або белымі пахучымі кветкамі;

2) мінерал зялёнага колеру з чырвонымі крапінкамі, разнавіднасць халцэдону, служыць матэрыялам для дробных мастацкіх вырабаў;

3) парашок для фарбавання тканін у фіялетавы колер;

4) геадэзічны інструмент для дакладнага вымярэння гарызантальных вуглоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фон​1

(фр. fond, ад лац. fundus = аснова)

1) асноўны колер карціны;

2) задні план карціны, які садзейнічае вылучэнню асноўных частак адлюстравання;

3) перан. агульная аснова, на якой хто-н. або што-н. вылучаецца;

4) пабочны шум, трэск, якім часам суправаджаецца радыёперадача, дэманстрацыя кінафільма і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

jade

I [dʒeɪd]

n.

1) жадэі́т, нэфры́т -у m. (мінэра́л)

2) зялёны ко́лер

II [dʒeɪd]

1.

n.

кля́ча f.

2.

v.

1) заяжджа́ць (каня́); стамля́ць, змо́рваць

2) тупі́ць (нож); перанасы́чваць (раство́р)

3.

v.i.

змары́цца, стамі́цца; ступі́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ginger

[ˈdʒɪndʒər]

1.

n.

1) імбі́р -у m.

2) прыпра́ва зь імбі́ру

3) informal жы́васьць, жва́васьць, вёрткасьць; руха́васьць, энэргі́чнасьць f.

2.

adj.

чырванава́та- або́ бурава́та-жо́ўты (ко́лер)

3.

v.t.

1) запраўля́ць імбі́рам

2) informal ажыўля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

glowing

[ˈgloʊɪŋ]

adj.

1) я́сны, сьве́тлы (ко́лер); зы́ркі, асьляпля́льны (со́нца, по́лымя)

2) распа́лены дачы́рвана або́ дабяла́; румя́ны (пра шчо́кі)

a glowing tan — залаці́ста -румя́ны зага́р

3) ахво́чы, па́лкі; жывы́, яскра́вы

a glowing description — яскра́вае апіса́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

mienić się

I

1. пералівацца (пра колер);

2. мяняцца (з твару);

mienić się na twarzy — мяняцца ў твары, змяняцца з твару

II кніжн. іран.

называць сябе, называцца; рэкамендавацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

beż

I нескл.

бэж;

koloru beż — колеру бэж; бэжавага колеру

II beż {, ~u}

м. бэжавы колер; рэч бэжавага колеру;

chodzić w ~u — насіць бэжавую вопратку; хадзіць у бэжавым

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Бро́сня ’цвіль на вадзе’ (БРС, Бір. Дзярж., Сцяшк. МГ), броснь (Нас., Чач.), бро́снець ’пакрывацца цвіллю’, таксама брасне́ць (Нас., Гарэц.). Дакладная адпаведнасць ва ўкр. мове (бро́сня ’Sporengehäuse’, і гэта слова Рудніцкі (218) лічыць вытворным ад брость ’пупышка на дрэве; зелень на дрэве’ < слав. brъstь ’пупышка, парастак’; да апошняга гл. Бернекер, 90; Фасмер, 1, 219) і польскай (brośń; гэта слова Брукнер (41) з няпэўнасцю параўноўвае з слав. bronъ ’светлы колер’, broněti ’паспяваць (аб збожжавых)’). Тлумачэнне Рудніцкага пераконвае, і можна толькі ўдакладніць, што бел. броснь — утварэнне ад бро́снець (< *бростнѣти < *brъstь). Развіццё значэння: бро́снець < *бростнѣти (*brъstьněti) ’пускаць парасткі, пупышкі, зелянець’ → ’зелянець’ → ’пакрывацца зеленню’ → ’броснець’. Тады польск. brośń — запазычанне з усх.-слав. (бел. або ўкр.), як і brość (з укр. брость). Параўн. яшчэ Міхневіч, БЛ, 1972, 1, 72.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)