◎ Первава́ць ’спяваць прыму, іграць першую скрыпку’ (Нас.). Рэгіяналізм. Да нервы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

jazz

[dʒæz]

1.

n.

джаз -у m.

2.

adj.

джа́завы

3.

v.t.

ігра́ць джаз

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sightread [ˈsaɪtri:d] v. (sightread) ігра́ць або́ пець з ліста́ (па нотах); чыта́ць з ліста́ (ноты, тэкст)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

катры́нка ж., прям., перен. шарма́нка;

ігра́ць на ~нцы — игра́ть на шарма́нке;

◊ заве́сці ~нку — завести́ шарма́нку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

órgeln

vi

1) ігра́ць на арга́не

2) ігра́ць як на катры́нцы

3) трубі́ць (пра аленя ў час гону)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

аперэ́та, -ы, ДМ -рэ́це, мн. -ы, -рэ́т, ж.

1. Музычны камедыйны твор, у якім спевы чаргуюцца з размовай і танцамі.

2. Пастаноўка такога твора на сцэне.

Іграць у аперэце.

3. Тэатр, у якім ставяцца музычна-вакальныя творы камедыйнага характару.

|| прым. аперэ́тачны, -ая, -ае.

А. акцёр.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Картагра́ч ’карцёжнік’ (Некр.). Штучна створанае складанае слова з другой асновай ‑грач ад дзеяслова граць (іграць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Музіцы́раваць ’іграць на музычным інструменце’, ’займацца музыкай’ (ТСБМ). З рус. музици́ровать ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 84).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тро́мкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што, чым, на чым.

Разм.

1. Іграць на шчыпковым музычным інструменце. Тромкаць на балалайцы. // Няўмела іграць на такім інструменце. / у вобразным ужыв. А так хочацца яшчэ На сасну на стромкую, Дзе вясна дываны тчэ І ў цымбалы тромкае. Іверс.

2. Гучаць (пра шчыпковыя інструменты). [Якім:] — Твая скрыпка [Сымон] будзе цэла: Я ж гляджу яе тут сам, Граць і тромкаць яе дзела! Ну, больш Хаіму не дам! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рая́ль, ‑я, м.

Музычны клавішны інструмент з металічнымі струнамі, нацягнутымі па гарызанталі. Іграць на раллі. Вучыцца па класу раяля.

•••

Кабінетны раяль — раяль невялікага памеру (у адрозненне ад вялікага, канцэртнага).

[Ад фр. royal — каралеўскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)