postępek, ~ku

postęp|ek

м. учынак; чын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ма́ршал, ‑а, м.

1. Воінскае званне, якое асабіста прысвойваецца Прэзідыумам Вярхоўнага Савета СССР выдатным асобам вышэйшага каманднага саставу. Маршал Савецкага Саюза. // Асоба, якая мае такое званне.

2. Вышэйшы ваенны чын або воінскае званне ў арміях некаторых дзяржаў. // Асоба, якая мае такі чын, такое званне.

[Фр. maréchal.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

посту́пок учы́нак, -нку м., чын, род. чы́ну м.;

герои́ческий посту́пок гераі́чны ўчы́нак.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канстэ́бль, ‑я, м.

Ніжэйшы паліцэйскі чын у Вялікабрытаніі і ЗША, а таксама камендант крэпасці або палаца ў Англіі.

[Англ. constable.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ранг ’становішча ў іерархіі’ (ТСБМ), ра́нга ’тс’ (Гарэц.). Відаць, праз рускую ці польскую з ням. Rang ’чын’, якое з франц. rang ’ярус, рад, чын, становішча’, першапачаткова ’месца абвінавачанага ў судзе’, гл. і роднаснае рынг (першапачаткова ’абруч’), што праз ням. Ring ’круг, абруч’ суадносіцца з прасл. *krǫgъ, гл. круг (Фасмер, 3, 442; Сной₂, 622).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пару́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

У царскай арміі: афіцэрскі чын, рангам вышэйшы за падпаручніка і ніжэйшы за штабс-капітана, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прым. пару́чніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кра́ўчы, ‑ага, м.

Пасада і прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15 — пачатку 18 ст. — баярын, які ведаў царскім сталом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зару́чыны, ‑чын; адз. няма.

Абрад аб’яўлення каго‑н. жаніхом і нявестай. Спраўляюцца заручыны Вясельніцы засмучанай З вясёлым жаніхом. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ура́днік, ‑а, м.

1. У дарэвалюцыйнай Расіі — ніжэйшы чын павятовай паліцыі.

2. Унтэр-афіцэр у казацкім войску царскай арміі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыгадзі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Кіраўнік брыгады (у 2 знач.).

Калгасны б.

2. Ваенны чын у рускай арміі ў 18 ст., сярэдні паміж палкоўнікам і генералам.

|| прым. брыгадзі́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)