ларынголаг, ‑а, м.

Урач — спецыяліст па хваробах вуха, горла, носа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

педыятр, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па дзіцячых хваробах, па педыятрыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фізіятэрапеўт, ‑а, М ‑ўце, м.

Урач, спецыяліст у галіне фізіятэрапіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гінеколаг, ‑а, м.

Урач па жаночых хваробах, спецыяліст у галіне гінекалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіфілідолаг, ‑а, м.

Урач, які лечыць сіфіліс, спецыяліст у галіне сіфілідалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

GP [ˌdʒi:ˈpi:] n. BrE (скар. ад general practitioner) (участковы) ура́ч-тэрапе́ўт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сардэчнік​1 назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

  1. Чалавек, які хварэе на сэрца.

  2. Урач, спецыяліст па хваробах сэрца; кардыёлаг.

|| жаночы род: сардэчніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Во́чнік ’урач-акуліст’ (БРС), «вочны сведка» (Нас.). Да вока, вочы. У першым значэнні калька рус. глазник.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гіпнатызёр, ‑а, м.

Чалавек, які мае здольнасць гіпнатызаваць; урач, які лечыць гіпнозам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медык, ‑а, м.

Спецыяліст па медыцыне, урач. // Разм. Студэнт медыцынскай навучальнай установы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)