krasić

незак.

1. запраўляць, закрашваць (ежу);

2. паэт. упрыгожваць, убіраць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

áusputzen

1.

vt

1) вычышча́ць

2) упрыго́жваць, убіра́ць

2.

(sich) прыбіра́цца, выстро́йвацца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

tinsel [ˈtɪnsl] n.

1. мішура́, блі́скаўка;

decorate a Christmas tree with tinsel упрыго́жваць ялі́нку мішуро́ю

2. зне́шняя, падма́нная бліску́часць;

the tinsel of politeness паказна́я ве́тлівасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

grace​2 [greɪs] v.

1. упрыго́жваць, аздабля́ць;

Flowers graced the room. Пакой упрыгожвалі кветкі.

2. удасто́йваць;

grace a party with one’s presence удасто́іць вечары́ну сваёй прысу́тнасцю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

драпірава́ць

(ням. drapieren, ад фр. draper)

абіваць, упрыгожваць што-н. тканінай, сабранай у складкі (напр. д. сцены салона).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

дэкараты́уны

(фр. décoratif, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) эфектны, маляўнічы, прызначаны для ўпрыгожвання (напр. д-ыя расліны, д-ае афармленне);

2) перан. ненатуральны, штучны; паказны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

schmücken

1.

vt аздабля́ць, упрыго́жваць

féstlich geschmückt — свято́чна апра́нуты

2.

(sich) упрыго́жвацца, выстро́йвацца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

garnirować

незак.

1. гарніраваць;

2. уст. упрыгожваць сукенку; нашываць упрыгожанні; аздабляць, аблямоўваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hem​2 [hem]v. падру́бліваць; аблямо́ўваць, упрыго́жваць каймо́й

♦

hem and haw AmE мя́мліць, запіна́цца; вага́цца, не раша́цца

hem in [ˌhemˈɪn] phr. v. акружа́ць (каго-н./што-н. чым-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Лі́чны 1 ’шматлікі’ — гл. лі́чна.

Лі́чны 2 ’прывабны, статны’ (Ян.), польск. падгальск. liczny, ст.-чэш. líčný, чэш. lícný, славац. líčny, славен. líčen, серб.-харв. ли̑чан, макед. личен, балг. личен. Прасл. lič‑ьnъjь ’статны, прыгожы’. Да лік 2 < ліцо < lice (гл.). Відавочна, на развіццё семантыкі аказаў уплыў дзеяслоў ličiti ’фарміраваць, аздабляць, упрыгожваць’ (Слаўскі, 4, 244–245; Трубачоў, Эт. сл., 15, 85–87).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)