кааператы́ў, ‑тыва, м.

1. Тое, што і кааперацыя (у 2 знач.). Вытворчы кааператыў. Жыллёвы кааператыў. □ Гандлёвае таварыства, ці, як у статут было ўпісана, «кааператыў», шырылася вельмі ўдала. Чорны.

2. Кааператыўны магазін. [Пятрок] пачаў у кішэні сваёй зрэбнай сарочкі шукаць пачак учора купленай у кааператыве махоркі... Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

regulamin, ~u

м.

1. вайск. статут;

2. правіла, палажэнне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Díenstvorschrift

f -, -en вайско́вы стату́т, службо́вы зага́д, службо́вая інстру́кцыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schúlordnung

f -

1) шко́льная дысцыплі́на

2) -, -en шко́льны стату́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

во́інскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ваеннай справы. Воінскі статут. Воінскі эшалон. Воінская часць. // Звязаны з ваеннай службай. Воінская павіннасць. □ Усеагульны воінскі абавязак з’яўляецца законам. Канстытуцыя БССР. // Уласцівы ваеннаслужачаму. Сям-там завіхаліся ў натоўпе камандзіры, намагаючыся прывесці гэтых людзей у больш-менш воінскі выгляд. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bylaw

[ˈbaɪlɔ]

n.

1) стату́т арганіза́цыі

2) пабо́чны, другара́дны зако́н або́ пра́віла

3) Brit. зако́н, уве́дзены мясцо́вымі ўла́дамі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zakonny

zakonn|y

ордэнскі; манаскі, манастырскі;

reguła ~a — манастырскі статут

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бернардзі́нцы

(с.-лац. bernardini)

манахі каталіцкага ордэна, заснаванага ў 15 ст. пры касцёле святога Бернардзіна ў Кракаве; мелі больш строгі статут, чым францысканцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Рэ́гула ’правіла’ (Нас.), рэгул ’канец’ (відаць, больш дакладна ’мера’) (Жд. 3). Ст.-бел. рекгула (регула) ’правіла; каталіцкі манастырскі статут’ < ст.-польск. reguła ’тс’ < лац. rēgŭla ’норма, правіла’ (Булыка, Лекс. запазыч., 180).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

statute

[ˈstætʃu:t]

n.

1) зако́н -у m. (прыня́ты парля́мэнтам)

2) дэкрэ́т -у m., ура́давая пастано́ва

3) стату́т -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)