Прыно́жыцца ’стаміцца пасля вялікага пераходу’ (чэрв., Жд. 3). Суфіксальная лексікалізацыя словазлучэння прытаміць ногі. Параўн. прыдаро́жыцца ’здарожыцца’ (ад даро́га, гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

замаха́цца ​1, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Махаючы, стаміцца. Замахаўся, косячы цэлы дзень.

замаха́цца ​2, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Пачаць махацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запла́кацца, ‑плачуся, ‑плачашся, ‑плачацца; зак.

Разм. Заплакаць вочы, твар; стаміцца ад доўгага плачу. — Шмат часу не пісаў ёй — старая заплачацца. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыдаро́жыцца, ‑жуся, ‑жышся, ‑жыцца; зак.

Абл. Прытаміцца, стаміцца ў дарозе, за дарогу; здарожыцца. [Жанчына:] — Дык вядзі, вядзі сваю гаспадыньку. Бач, прыдарожылася. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ухо́дацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Стаміцца, замарыцца. Прысеў [Арцём] на кругляк і адчуў, што стаміўся: уходаўся-такі добра за дзень. Дзятлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сиде́ние (действие) сядзе́нне, -ння ср.;

уста́ть от до́лгого сиде́ния стамі́цца ад до́ўгага сядзе́ння.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

затанцава́цца, ‑цуюся, ‑цуешся, ‑чуецца; зак.

Разм.

1. Захапіўшыся танцамі, забыць пра час. Затанцавацца да ранку.

2. Стаміцца, доўга танцуючы. Затанцавацца да ўпаду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Амя́га ’стомленасць’ (Бяльк., Гарэц., Нас., Касп.), амягнуць ’стаміцца’ (Бяльк., Гарэц., Шат.), амяглы стомлены’ (Нас., КТС), рус. омяга, омяглы стомленасць, стомлены’. Гл. мягнуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сто́ма ‘аслабленне; расслабленне; зморанасць’ (ТСБМ, Бяльк., Стан.). Аддзеяслоўны назоўнік ад стамі́цца, што да тамі́ць (гл.). Беларуска-ўкраінская ізалекса, параўн. укр. сто́ма ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

завучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.

Разм. Старанна вучачы што‑н., забыцца на ўсё іншае, правесці за заняткамі лішні час. // Стаміцца ад працяглай вучобы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)