скі́ба ж

1. (хлеба) (Brót)scheibe f -, -n; Schnítte f -, -n;

2. (пласт зямлі) Érdschicht f -, en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Аббо́рыш ’пласт сена, перабраны граблямі’ (Бяльк.) < абабраць. Словаўтварэнне як у спарыш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пласто́м ’неадчэпна’ (ТС). Відаць, да пласт (гл.). Семантычны перанос, аднак, няясны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Плы́тка ’пласт сала, вялікі кавалак’ (ТС). Відаць, да плі́тка < пліта́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ГО́РНЫ ЎДА́Р,

раптоўнае ўзрывападобнае разбурэнне гранічна напружанай ч. масіву карыснага выкапня (пласта вугалю, пароды), які прылягае да падземнай горнай вырабаткі. Суправаджаецца выкідам карыснага выкапня ці пароды ў горную вырабатку, моцным гукам і магутнай паветр. хваляй, разбурэннем мацаванняў, машын і абсталявання. Выклікаецца наяўнасцю ў масіве горнай пароды тэктанічных напружанняў, якія пераўзыходзяць па сваёй велічыні гравітацыйныя. Горныя ўдары звычайна адбываюцца пры глыбіні распрацоўкі больш за 200 м. Барацьбу з імі вядуць шляхам паніжэння горнага ціску на вугальны пласт, руднае цела (апераджальная адпрацоўка бяспечных суседніх пластоў, рыхленне ўзрывамі, напампоўванне вады ў пласт).

т. 5, с. 365

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

адклада́нне н геал (слой, пласт) Áblagerung f -, -en; Schicht f -, -en;

біял тлу́шчавыя адклада́нні Féttansatz m -es, -sätze

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зарубі́ць I сов., порт. подруби́ть; обруби́ть;

з. ху́стку — подруби́ть (обруби́ть) плато́к

зарубі́ць II сов. (сделать зарубку) заруби́ть, засе́чь, затеса́ть;

2. горн. заруби́ть, вы́рубить;

з. пласт ву́галю — заруби́ть (вы́рубить) пласт у́гля́;

◊ з. (сабе́) на но́се — заруби́ть (себе́) на носу́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ławica

ж.

1. мель; меліна;

2. касяк (рыбы);

3. геал. лава, пласт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ *Набі́льнік, набыльнык ’пласт сена, які можна узяць на вілы’ (брэсц., Нар. лекс.). Гл. навільнік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дзірва́н

(літ. dirvónas)

верхні слой глебы, густа зарослы травой; пласт, выразаны з гэтага слоя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)