Verbum

лейтэна́нтаў, ‑ава.

Які належыць лейтэнанту. Не спускаючы вока з лейтэнантавых рук і з усіх вайскоўцаў, .. [дзядзька Мірон] праглядаў не спяшаючыся паперы. Лынькоў.

макрэ́дзь, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і макрата. Ужо стаялі на дварэ халодныя восеньскія дні, з дажджамі, з макрэддзю. Лынькоў.

загарла́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.

Разм. Пачаць гарланіць. // Крыкнуць, закрычаць на ўсё горла. Недзе ўскрыкнуў і загарланіў адзінокі певень. Лынькоў.

духме́нь, ‑і, ж.

Разм. Душнае надвор’е, паветра; духата. Салодкі сон дзіцячы пасля пылу, духмені. Лынькоў. Ад лесу патыхала духменню. Мележ.

адпе́таваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак.

Разм. Нацярпецца гора, адпакутаваць. [Сымон:] — Собіла ж мне ў палон тады трапіць, два гады адпетаваў. Лынькоў.

зашыро́кі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Празмерна шырокі, шырэйшы, чым трэба. Зашырокая сукенка. □ Пісталет гэты нейкі нялюдскі, дужа ўжо зашырокае дула. Лынькоў.

вы́мерзлы, ‑ая, ‑ае.

Які загінуў ад марозу, вымерз. Стаяла.. [ігруша] голая, счарнелая, з вузлаватымі сукамі, з вымерзлым сям-там галінкамі. Лынькоў.

цвырку́н, ‑а, м.

Насякомае атрада прастакрылых, якое трэннем крыл утварае строкат. У сенцах заходзіўся цвыркун, няйначай на добрую пагоду. Лынькоў.

цюльпа́к, ‑а, м.

Абл. Тоўсты абрубак бервяна. Быў ён [чалавек] высокі і яму нязручна было сядзець на нізкім сасновым цюльпаку. Лынькоў.

надве́траны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і наветраны. Вецер.. намагаўся прабіцца праа густую загародку з яловых лапак, пастаўленую з надветранага боку. Лынькоў.