рэ́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.

1. Памянш.-ласк. да рэпа.

2. Надкаленная косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АСТЭА...

(ад грэч. osteon косць),

частка складаных слоў, якая паказвае на іх адносіны да касцей, касцявой тканкі, напрыклад, астэаміэліт, астэалогія.

т. 2, с. 59

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

акасцяне́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які стаў цвёрдым як косць, ператварыўся ў косць.

2. Адубелы, застылы (пра труп). Аднаго ранку Збігнеў знайшоў сябра ў гушчары нежывога.. Там Дамарацкі і прыкрыў яго, акасцянелага, галлём. Карпюк. // Які страціў гнуткасць, адчувальнасць.

3. перан. Які застыў у пэўных формах, перастаў развівацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

biodrowy

сцегнавы;

kość ~a — сцегнавая косць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

трансплантава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад трансплантаваць.

2. у знач. прым. Атрыманы шляхам трансплантацыі; перасаджаны. Трансплантаваная косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прамянёвы лучево́й;

○ ~вая косць — анат. лучева́я кость;

~вая хваро́ба — лучева́я боле́знь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чарапны́ анат. черепно́й;

~на́я косць — черепна́я кость;

○ ~на́я каро́бка — черепна́я коро́бка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асіфіка́цыя

(ад лац. os, ossis = косць + -фікацыя)

акасцяненне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Röhrenknochen

m -s, - анат. по́лая [трубча́стая] косць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Élfenbein

n -(e)s слано́вая косць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)