ля́мблія, ‑і, ж.

Паразітычны арганізм класа жгуцікавых, які выклікае страўнікава-кішэчныя захворванні.

[Лац. lamblia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хрызако́ла, ‑ы, ж.

Мінерал класа сілікатаў блакітнага, зялёнага, сіняга колеру; медная руда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

first-class​2 [ˌfɜ:stˈklɑ:s] adj. першакла́сны, высакая́касны;

first-class tickets біле́ты пе́ршага кла́са;

first-class work першакла́сная/выда́тная пра́ца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

інтэрнацыяна́л, ‑а, м. (з вялікай літары).

1. Міжнароднае аб’яднанне палітычных арганізацый рабочага класа. Першы Інтэрнацыянал — першая міжнародная арганізацыя пралетарыяту. Камуністычны Інтэрнацыянал.

2. Назва міжнароднага гімна рабочага класа і камуністычных партый; партыйны гімн Камуністычнай партыі Савецкага Саюза.

[Фр. internationale.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэалі́ты, ‑аў; адз. цэаліт, ‑у, М ‑ліце, м.

Група мінералаў з класа сілікатаў.

[Ад грэч. zéō — кіплю і líthos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыктату́ра, ‑ы, ж.

1. Дзяржаўная ўлада, якая апіраецца на сілу пануючага класа. Ваенная дыктатура. Дыктатура буржуазіі.

2. У Старажытным Рыме — паўнамоцтвы, улада дыктатара; час панавання дыктатара.

•••

Дыктатура пралетарыяту — дзяржаўная ўлада рабочага класа, які перамог у сацыялістычнай рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

простанаро́ддзе, ‑я, н., зб.

Уст. Людзі, якія адносяцца да бяспраўнага, непрывілеяванага класа; просты народ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скалапе́ндра, ‑ы, ж.

Невялікая ядавітая жывёліна з класа мнаганожак, якая жыве ў цёплых краінах.

[Ад грэч. skolopendra — макрыда.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стані́н, ‑у, м.

Мінерал з класа сульфідаў сталёва-шэрага колеру з аліўкава-зялёным адценнем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэлесці́н, ‑у, м.

Бясколерны ці шэра-блакітны мінерал з класа сульфатаў; серна-кіслы стронцый.

[Ад лац. caelesits — нябесны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)