ажно́, часціца і злучнік.

Разм. Тое, што і аж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

spójnik

м. грам. злучнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

далуча́льны, -ая, -ае.

1. Прызначаны для далучэння.

Д. провад.

2. У граматыцы: які з’яўляецца дапаўненнем, дадаткам да чаго-н. або які служыць для далучэння ці заснаваны на спосабе далучэння.

Далучальныя адносіны.

Д. злучнік.

Д. сказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

coordinate conjunction

злуча́льны злу́чнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

раздзяля́льны раздели́тельный;

~ная ры́са — раздели́тельная черта́;

р. злу́чнік — грам. раздели́тельный сою́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

conjunction [kənˈdʒʌŋkʃn] n.

1. fml злучэ́нне, спалучэ́нне, су́вязь

2. ling. злу́чнік

♦

in conjunction with fml суме́сна, супо́льна, ра́зам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Konjunktión

f -, -en грам. злу́чнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

раздзяля́льны, ‑ая, ‑ае.

Які дзеліць што‑н., абазначае раздзел, раздзяленне. Раздзяляльны знак. Раздзяляльная рыса. Раздзяляльны злучнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уступа́льны, ‑ая, ‑ае.

У граматыцы — які выражае ўступку, дапушчэнне, процілеглую ўмову. Уступальны злучнік. Даданы ўступальны сказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прычы́нны, -ая, -ае.

1. Які мае ці меў дачыненне да чаго-н.

Да ўсіх будынкаў у калгасе і мае рукі прычынныя.

2. Які выражае прычыннасць (у 2 знач.).

Прычынная сувязь з’яў.

3. У граматыцы: які паказвае на прычыну, мае значэнне прычыны.

П. злучнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)