porost, ~u

м.

1. параснік; зараснік;

2. рост; вырошчванне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ляшчэ́ўнік м бат

1. (расліна) Háselnuss¦strauch m -(e)s, -sträucher;

2. (зараснік) Nússwäldchen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ляшчы́ннік і ляшчэ́ўнік, ‑у, м.

Зараснік, кусты ляшчыны; арэшнік. Навокал нас — густы ляшчэўнік, асыпаны пустымі яшчэ арэхамі. Брыль. За апошнімі хатамі пачынаецца насып, шчыльна атулены ляшчыннікам. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трасце́ннік ‘зараснік трыснягу’ (Др.-Падб.). Гл. траснік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трэ́мля ‘ламачча, гушчар, зараснік’ (мазыр., ГЧ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ракі́тнік, ‑у, м.

1. Зараснік ракіты, кусты ракіты. Цякла тут з лесу невялічка Травой заросшая крынічка, Абодва берагі каторай Лазняк, ракітнік абступалі. Колас.

2. Род кустоў сямейства матыльковых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буя́чнік, ‑у, м.

Буяковыя кусты, буяковы зараснік. Часам у ніжэйшых мясцінах па кірзавых халявах ботаў глуха шоргаў каляным веццем буячнік, з якога зляталі на мох блакітныя кроплі ягад. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тамары́кс, ‑а, м.

Дрэва або куст сямейства тамарыксавых з дробнымі кветкамі, сабранымі ў гронкі, расце ў пустынях і стэпах Паўднёвай Еўропы, Афрыкі і Азіі. / ‑у; у знач. зб. Зараснік тамарыксу.

[Лац. tamarix.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Карчы́ ’кусты, хмызняк, зараснік’ (Жыв. сл.) у значэнні Nomina collectiva.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Трабяза́, трэбэза́ ’густы зараснік на балоце ці рацэ’ (Бес.). Гл. трапяза.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)