ábsacken
vi (s)
1) асяда́ць (аб будынку)
2) ісці́ на дно
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
драгі́раваць
(фр. draguer)
1) паглыбляць дно ракі або возера пры дапамозе драгі;
2) здабываць што-н. пры дапамозе драгі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фунда́льны
(ад лац. fundus = дно);
ф-ыя залозы — трубчастыя залозы ў слізістай абалонцы дна страўніка пазваночных жывёл і чалавека.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
жаўтапе́сак Пясчаны бераг, пясчанае дно, пясчаная глеба (Глуск. Янк. II).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
мулава́ты, ‑ая, ‑ае.
Абл. Ілісты. Да самага вечара, пакуль не сцямнела, ныралі мы, але так [ножыка] і не знайшлі. Глыбока на, тым месцы было, і дно мулаватае. Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
founder
I [ˈfaʊndər]
n.
заснава́льнік -а m., заснава́льніца f.
II [ˈfaʊndər]
n.
плаві́льшчык -а m., ліце́йшчык -а m.
III [ˈfaʊndər]
1.
v.i.
1) патана́ць, тану́ць, ісьці́ на дно
2) закульга́ць (пра каня́)
2.
v.t.
затапля́ць, пуска́ць на дно
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
асе́сці, асяду́, ася́дзеш, ася́дзе; ася́дзь; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Апусціцца, паглыбіцца ў зямлю, ушчыльніўшыся, зляжаўшыся.
Сцены дома аселі.
Снег за ноч асеў.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Апускаючыся, сесці на дно, прыстаць да чаго-н. слоем.
Муць асела на дно.
3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Перастаць лётаць, сесці на што-н. (пра пчол, птушак і пад.).
Рой пчол асеў.
4. Пасяліцца на пастаяннае жыхарства.
Сям’я асела ў вёсцы.
5. перан. Затрымацца, замацавацца.
Радкі верша аселі ў памяці.
6. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Страціць сілу, паслабець.
Голас неяк асеў, прагучаў ціха.
7. перан. Пасля ўзбуджэння аціхнуць, спыніць актыўную дзейнасць.
Чалавек змоўк, неяк асеў.
|| незак. асяда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; наз. асяда́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
заабе́нтас
(ад заа- + бентас)
сукупнасць жывёл, якія насяляюць дно марскіх і прэсных вадаёмаў. Паўн. Амерыцы; на Беларусі вельмі рэдкая, заносная.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
бузяны́, ‑ая, ‑ое.
Разм. Пакрыты бузою 1 (у 1, 3 знач.). Стары падплыў да берага, падняў канец снасці з тычкаю і лёгка ўваткнуў тычку ў бузяное дно. Карамазаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уто́ра 1, ‑ы, ж.
Спец. Унутраная нарэзка, у якую ўстаўляецца дно ў бочцы, цэбры і пад.
уто́ра 2, ‑ы, ж.
Спец. Другі голас у музычнай партыі; другая скрыпка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)