unmanly

[ʌnˈmænli]

adj.

1) немужчы́нскі; кво́лы (і хара́ктарам); баязьлі́вы

2) гане́бны; які́ прыніжа́е го́нар

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

honour​1 [ˈɒnə] n.

1. го́нар;

the guest of honour ганаро́вы госць;

a man of honour шляхе́тны чалаве́к

2. pl. honours ушанава́нні;

the New Year’s honours list спіс ушанава́ных на Но́вы год

3. pl. honours адзна́ка (вышэ́йшая);

honours degree дыпло́м з адзна́кай, «чырво́ны дыпло́м»

4. сла́ва, паша́на;

His/Her/Your Honour Яго́/Яе́/Ва́ша вялі́касць

♦

do smb. an honour fml рабі́ць го́нар, рабі́ць ла́ску;

do the honours прыма́ць гасце́й;

in honour of smb./smth. у знак пава́гі да каго́-н./чаго́-н.; у го́нар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бенефіцыя́нт

(ад фр. bénéfice = прыбытак, карысць; перавага)

артыст, у гонар якога даецца бенефіс.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

луперка́ліі

(лац. lupercalia)

старажытнарымскае веснавое свята ў гонар бога палёў і лясоў Фаўна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

zranić

зак. раніць; параніць; парэзаць;

zranić dumę — зачапіць гонар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ака́фіст

(гр. akathistos)

асобны від малітоўна-хвалебных песень у гонар Хрыста, Багародзіцы і святых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

éhrenrührig

a які́ закрана́е го́нар, знява́жлівы

~er Verdácht — знява́жлівае падазрэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

tribute [ˈtrɪbju:t] n.

1. дані́на;

lay a tribute on smb. налажы́ць дані́ну на каго́-н.

2. ушанава́нне; го́нар;

pay tribute to smb. выка́зваць зна́кі паша́ны каму́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зако́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які адпавядае закону (у 1 знач.), грунтуецца на законе. Законна дакумент. На законных падставах.

2. Які мае падставу; справядлівы, абгрунтаваны. Законны гонар. Законны папрок.

•••

Законны шлюб гл. шлюб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імя́, імя́ і імені, Д імю і імені, мн. імі і імёны, імяў, імён і імёнаў, н.

1. Асабістая назва чалавека, якая даецца яму пры нараджэнні.

Уласнае і.

Яго і. — Сяргей.

2. Поўная асабістая назва чалавека з імем па бацьку, а таксама яго прозвішчам.

Завуць Раман, а і. па бацьку Пракопавіч.

3. Спадчыннае афіцыйнае найменне, якое паказвае на прыналежнасць чалавека да пэўнай сям’і, напр., у беларусаў: Брыль, Гарэцкі, Дубоўка, Карскі, Мележ, Насовіч, Шырма, Янчук.

4. Асабістая вядомасць, рэпутацыя.

Вучоны з сусветным імем.

5. Назва прадмета, з’явы.

Расліна альяс вядома пад імем сталетнік.

6. У выразе: у імя́ каго-чаго — у памяць, у гонар каго-, чаго-н. (высок.).

У і. дружбы.

7. у знач. прыназ. з Р. Названы ў гонар каго-, чаго-н.

Тэатр і.

Янкі Купалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)