◎ Кя́блы ’вялы, стары, друзлы’. Параўн. літ. keblas ’слабы, хілы’ (Сл. паўн.-зах., 2, 597). Балтызм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

spiritless [ˈspɪrɪtləs] adj. fml вя́лы, мля́вы;

a spiritless face невыра́зны твар;

a spiritless life ну́днае жыццё;

a spiritless man неціка́вы чалаве́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

heartless

[ˈhɑ:rtləs]

adj.

1) бязду́шны, бяз сэ́рца, лю́ты

2) неадва́жны, вя́лы, без запа́лу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

соло́вый​II прост.

1. (мутный, посовелый — о глазах) асалаве́лы, асаве́лы, пасаве́лы;

2. (вялый, сонный — о человеке) асалаве́лы; асаве́лы, вя́лы, со́нны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ляні́вы

1. faul, träge, árbeitsscheu;

2. (вялы) schlaff, träge; lässig (павольны);

ляні́вая хада́ lässiger Gang

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

разамле́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Расслаблены, вялы. Ад Расянкі цягнула халаднаватай вільгаццю, якая пасля спякотнага дня прыемна лашчыла разамлелае цела. Асіпенка. / у вобразным ужыв. Хораша вось так, учатырох, ісці палявой дарогай, дыхаючы на поўныя грудзі густымі пахамі разамлелай, тлустай зямлі. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pomádig

a

1) разм. вя́лы, флегматы́чны

2) з пама́дай

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Маку́ра (экспр.) ’вялы, нехлямяжны чалавек’ (Нас., 288) Няясна. Відаць, роднаснае да ўкр. маг̌ро́ ’вол з адным ядром’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сонны, санлівы, санлявы, заспаны, дрымотны; вялы (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Вахля́ць ’ляпіць, мазаць; рабіць што-небудзь на скорую руку’ (Нас.), рус. вахля́ть ’халтурыць, рабіць нядбайна’. Сюды адносяцца вахля́к ’слабасільны чалавек, вялы работнік’ (Нас.), вахля́й ’вялы, непаваротлівы чалавек’ (Нас.), рус. вахля́й. Далей сюды, бясспрэчна, адносіцца вахла́к ’вахлак’ (БРС); ’брудны, неахайны чалавек’ (КЭС), рус. вахла́к, вахляк ’дурань, нязграбны чалавек’. Фасмер (1, 280) лічыць рус. словы няяснымі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)