Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
БАРАБА́ННАЯ ПО́ЛАСЦЬ,
поласць у сістэме сярэдняга вуха наземных пазваночных і чалавека. Асн. функцыя — слыхавая: перадае гукавыя ваганні ад барабаннай перапонкі праз слыхавыя костачкі і акно пераддзвер’я ў вушны лабірынт, узмацняе іх, ахоўвае акно ўліткі ад вонкавых гукавых ваганняў. Аб’ём у чалавека каля 0,75 см³.
Сценкі барабаннай поласці з касцявой тканкі, за выключэннем вонкавай, большую ч. якой утварае барабанная перапонка. Унутры выслана слізістай абалонкай. Запоўнена паветрам. Праз адтуліну ў барабаннай перапонцы і слыхавую (еўстахіеву) трубу злучаецца з насаглоткай (праз трубу ажыццяўляюцца змена паветра ў поласці і адцяканне слізі ў насаглотку). На задняй сценцы ёсць уваход у самую вял. поласць сярэдняга вуха — антрум. Ад поласці чэрапа аддзяляецца тонкай касцявой пласцінкай. Інервуецца слыхавым нервам. Пашкоджанні барабаннай поласці вядуць да зніжэння або страты слыху. Іл.гл. да арт.Вуха.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
атасклеро́з
(н.-лац. otosclerosis, ад гр. us, otos = вуха + sclerosis = зацвярдзенне)
хранічная хвароба ўнутранага вуха ў чалавека і жывёл, якая прыводзіць да глухаты.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
отарыналарынгало́гія
(ад гр. us, otos = вуха + rhis, rhinos = нос + ларынгалогія)
раздзел медыцыны, які вывучае хваробы вуха, горла, носа і распрацоўвае метады іх лячэння.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
улі́ткаж.анат. (частка ўнутранага вуха) Schnéckengang m -(e)s, -gänge
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
во́стра, прысл.
да востры (у 3, 4, 5, 7 і 8 знач.).
•••
Трымаць вуха вострагл. трымаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
улі́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Рмн. ‑так; ж.
Спец. Частка ўнутранага вуха, дзе знаходзіцца гукаўспрымальны апарат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
По́ўха ’ўдар па шчацэ’ (Нас., Сл. ПЗБ), ’аплявуха’ (Бяльк., Шат., Касп.), по́ўшына ’ўдар па вуху’ (Бяльк.), по́ўшыць ’біць у вуха’ (Шат.). Хутчэй за ўсё, назоўнік абстрагаваны са спалучэння даць по (в)уху (гл. па, вуха). Малаімаверна адносіць да ўтварэнняў ад апляву́ха (гл.) шляхам народнаэтымалагічнага суаднясення са словам ву́ха (ЭСБМ, 1, 127–128), больш верагодна бачыць у ім кальку на базе літ.añtausis ’аплявуха’, ’частка шчакі насупраць вуха’ (Чэкман, Baltistica, 8, 2, 153), параўн. таксама дзеяслоўнае ўтварэнне antausiúoti ’даваць аплявуху’, аднак несупадзенне прыставачнай семантыкі (літ.ant ’на’) ставіць пад сумненне магчымасць калькавання.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
sense organ
о́рган пачу́цьця (во́ка, ву́ха, нос і гд)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
eardrum
[ˈɪrdrʌm]
n.
1) бубяне́ц -ца́m.
2) сярэ́дняе ву́ха
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)