Валёк 1 ’брусок з крукам, за які зачэпліваюць пастромкі’ (Янк. III); ’абрубак бервяна’ (Грыг.); ’ворчык’ (Юрч.). Да вал 3.

Валёк 2 ’пранік’ (КЭС), валкі ’качалкі для бялізны’ (Шатал.), валак, валко ’валок для качання бялізны’ (КЭС). Да вал 3.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Маклі (мн.) ’качалка для прасавання бялізны’ (віц., Шн.). Да ма́гель (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ні́тра ’парашок для мыцця бялізны’ (Сл. ПЗБ). Ад лац. nitrum ’сода’ ’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прытаве́с ’вяроўка або жэрдка, прызначаная для развешвання бялізны’ (Бяльк.). Гл. пратаве́ся.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

напаласка́цца, ‑лашчуся, ‑лошчашся, ‑лошчацца; зак.

Разм.

1. Уволю, доўга папаласкацца ў вадзе. Напаласкаліся дзеці ў рэчцы.

2. Многа, доўга папаласкаць што‑н., стаміцца ад паласкання. Напаласкацца бялізны за дзень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пантало́ны, ‑лонаў; адз. няма.

1. Уст. Верхняе мужчынскае адзенне, якое пакрывае ніжнюю частку тулава да пояса.

2. Частка жаночай бялізны, якая пакрывае ніжнюю частку тулава ад пояса да каленяў.

[Іт. pantaloni — ад уласнага імя камічнага персанажа італьянскіх народных камедый.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mángelbrett

n -(e)s, -er кача́лка, вало́к (для качання бялізны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pralka

ж.

1. пральная машына;

2. дошка для мыцця бялізны; пральная дошка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

камо́да

(польск. komoda, ад фр. commode)

невысокая шафа з шуфлядамі для бялізны і розных дробных рэчаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ба́йбас ’бялізны чалавек, гультай’ (Касп.), байбо́с ’бялізны, нязграбны мужчына’ (Нас.), ба́йбус ’бялізны, нязграбны чалавек, гультай’ (Шат., Гарэц., Янк. БП, Др.-Падб., Бяльк., Сцяц.), ’дурань’ (Сцяц.). Рус. ба́йбус, бе́йбус ’лянівы’, бе́йбас ’дурань’, укр. бе́йбас ’дурань, вялікі нехлямяжы чалавек’ (таксама бе́льбас, бе́лбас). Паводле Фасмера, 1, 145, запазычанне (у другой частцы выразу дыял. форма тур. baš ’галава’). Але зыходзячы з укр. паралельных форм бе́льбас, бе́лбас, можна думаць і пра сувязь з рус. балбе́с (да гэтага гл. Фасмер, 1, 114): параўн. змену ва ўкр. дыялектах: лʼ → й.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)