Verbum

друг, -а, м.

1. Той, хто дружыць 3 кім-н., блізкі сябар, прыяцель.

Стары д. лепш за новых двух (з нар.). Сустрэча з другам.

Зялёны д. (пра лес).

2. Ужыв. як зварот да блізкага чалавека, а таксама як ветлівы зварот да таварыша, суседа ці сустрэчнага чалавека.

Дапамажы, д.

3. К дру́жа (разм.). Ужыв. як форма звароту да каго-н.

Дарагі дружа, спачуваю табе.

другаго́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Вучань, які застаўся ў тым жа класе на другі год.

|| ж. другаго́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

другаго́дніцтва, -а, н.

Знаходжанне другі год у тым жа класе, на тым жа курсе з прычыны непаспяховасці.

другакла́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Вучань другога класа.

|| ж. другакла́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

другаразо́вы, -ая, -ае.

Паўторны.

Другаразовае паведамленне.

другаразра́дны, -ая, -ае.

Другога разраду; пасрэдны.

Д. рэстаран.

дру́гасны, -ая, -ае.

Вытворны, не зыходны; які з’яўляецца другой, пазнейшай ступенню ў развіцці чаго-н.

Д. прадукт.

Другасныя спірты.

Другасныя палавыя адзнакі.

|| наз. дру́гаснасць, -і, ж.

другачарго́вы, -ая, -ае.

Які адносіцца да другой чаргі, менш важны.

Другачарговыя грузы.

Другачарговая справа.

|| наз. другачарго́васць, -і, ж.

дружалю́бны, -ая, -ае.

Прыязна настроены.

Д. чалавек.

Дружалюбна (прысл.) гутарылі ўдваіх.

|| наз. дружалю́бнасць, -і, ж.

дру́жба, -ы, ж.

Блізкія адносіны, заснаваныя на ўзаемным даверы, павазе, супольнасці інтарэсаў.

Даўняя д.

Д. народаў.