абарда́ж, ‑у, м.

Старадаўні спосаб марскога бою — счэпліванне свайго судна з варожым для рукапашнай схваткі.

•••

Браць (узяць) на абардаж гл. браць.

[Фр. abordage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абмало́ць, ‑мялю, ‑мелеш, ‑меле.

Разм. Мелючы, зрабіць прыдатным для мліва. Пакуль што на жорнах малоць нельга: іх абавязкова трэба абмалоць. Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыпло́мны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да дыплома.

2. Выкананы для атрымання дыплома (у 1 знач.). Дыпломны праект. Дыпломная работа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыскваліфікава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак. і незак., каго-што.

Кніжн. Пазбавіць (пазбаўляць) кваліфікацыі, прызнаць (прызнаваць) няздольным, непрыгодным для пэўнай работы, спецыяльнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэпута́цыя, ‑і, ж.

Група выбраных асоб, што дзейнічае па даручэнню якой‑н. арганізацыі або калектыву. Дэпутацыя рабочых для перагавораў з фабрыкантам.

[Фр. députation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэфі́с, ‑а, м.

Кароткая рыска, якая служыць для злучэння двух слоў (рабоча-сялянскі), з’яўляецца знакам пераносу або скарачэння слова (б-ка).

[Ад лац. divisio — раздзел.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

еўраба́чанне, ‑я, н.

Міжнародная арганізацыя для абмену тэлевізійнымі перадачамі паміж капіталістычнымі краінамі Еўропы, некаторымі краінамі Азіі і Афрыкі і яе перадачы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жэ́рдзе, ‑я, н., зб.

Жэрдкі, жардзіны. Хто цягнуў з лесу жэрдзе для стаўбоў, хто ўвіхаўся з сухастоінаю-ялінаю, апрацоўваючы яе. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зааспо́ра, ‑ы, ж.

Клетка водарасцей і прасцейшых грыбоў, якая здольна рухацца ў вадзе пры дапамозе жгуцікаў і служыць для бясполага размнажэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міга́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Які служыць для мігання. Мігальная перапонка.

2. З раснічкамі, якія знаходзяцца ў пастаянным руху. Мігальны эпітэлій.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)