Verbum

аблі́чча, -а, н.

1. Знешні выгляд, сукупнасць адметных рыс каго-, чаго-н.; рысы і выраз твару.

Сціранне аблічча старой вёскі.

Знаёмае а.

2. перан. Характар, духоўны склад.

Маральнае а. чалавека.

Нацыянальнае а. літаратуры.

абмата́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.

Абкруціць, апавіць чым-н. некалькі разоў.

А. шыю шалікам.

|| незак. абмо́тваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абмо́тванне, -я, н. і абмо́тка, -і, ДМ -тцы, ж.

абпы́рскаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

Тое, што і апырскаць.

|| незак. абпы́рскваць, -аю, -аеш, -ае.

|| аднакр. абпы́рснуць, -ну, -неш, -не; -ні́.

|| звар. абпы́рскацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. абпы́рсквацца, -аюся, -аешся, -аецца.

абру́шыцца, -шуся, -шышся, -шыцца; зак.

1. гл. рушыцца.

2. перан., на каго-што. Імкліва напасці.

А. з пагрозамі.

А. на ворага.

|| незак. абру́швацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 2 знач.).

|| наз. абрушэ́нне, -я, н.

улаго́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго (што).

Дагаджаючы чым-н., задобрыць, супакоіць, суцешыць.

У. дзіця падарункам.

У. калег жартамі.

|| незак. улаго́джваць, -аю, -аеш, -ае; наз. улаго́джванне, -я, н.

|| наз. улаго́джанне, -я, н.

ула́снасць, -і, ж.

1. Маёмасць, якая належыць каму-н.

Дзяржаўная ў.

2. Прыналежнасць каго-, чаго-н. каму-, чаму-н. з правам распараджэння.

Прыватная ў. на зямлю.

Набыць што-н. ва ў.

Права ўласнасці.

фі́га¹, -і, ДМ фі́зе, мн. -і, фіг, ж. (разм.).

Тое, што і дуля (у 2 знач.).

◊

Фіга з маслам — нічога, зусім нічога.

Фіга на талерцы — непрыемнасць для каго-н., прыхаваная ветлівасцю, далікатнасцю.

хрышчэ́нне, -я, н.

Адно з хрысціянскіх таінстваў, рэлігійны абрад прыняцця каго-н. у лік веруючых, далучэнне да царквы.

◊

Баявое хрышчэнне —

1) першы ўдзел у баі;

2) першае сур’ёзнае выпрабаванне ў якой-н. справе.

пацясні́ць, -цясню́, -цясні́ш, -цясні́ць; -цясні́м, -цесніце́, -цясня́ць; -цяснёны; зак.

1. гл. цясніць.

2. каго-што. Сцясніць, прымусіць цясней стаць, сесці, размясціцца.

Дазвольце вас крыху п.

|| незак. пацясня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е (да 2 знач.).

пераатэстава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак., каго (што).

Атэставаць нанава з мэтай праверкі кваліфікацыі, зацвярджэння ў новым званні.

П. навуковых супрацоўнікаў.

|| незак. пераатэсто́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. пераатэста́цыя, -і, ж.

Прайсці пераатэстацыю.