тагача́сны, -ая, -ае.

1. Які існаваў у мінулым, у тыя часы, пра якія ідзе гаворка.

2. Які адносіцца да аднаго часу, да адной эпохі з кім-, чым-н.

|| наз. тагача́снасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

залебези́ть сов. (перед кем) разг. пача́ць выдыга́ць (перад кім, чым), пача́ць падлабу́ньвацца, пача́ць падлі́звацца (да каго, чаго).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

меша́ть​II несов.

1. (размешивать) мяша́ць;

2. (путать) блы́таць;

меша́ть с ке́м-л. блы́таць з кім-не́будзь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

печа́ловаться несов., уст.

1. см. печа́литься;

2. (заботиться) клапаці́цца (аб кім, чым); (заступаться) заступа́цца (за каго, што);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

identify

[aɪˈdentəfaɪ]

v.t.

1) атаяса́мліваць, атаясьня́ць; распазнава́ць, прызнава́ць то́есным з кім-чым

2) выяўля́ць то́еснасьць, ідэнтыфікава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bemoan

[bɪˈmoʊn]

1.

v.t.

апла́кваць, пла́каць па кім-чым

2.

v.i.

быць у жало́бе, насі́ць жало́бу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

moon​2 [mu:n] v. infml

1. (about/around) BrE гультаява́ць; сно́ўдацца, бадзя́цца

2. (over) ма́рыць (аб кім-н.), летуце́ніць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

mítverantwortlich

a які́ раздзялце адка́знасць (з кім-н.)

~ sein — не́сці адка́знасць ра́зам [суме́сна] з кім-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Азо́рнік ’нахабны, шалапут’ (Нас.), азарнок (Сержп.), азарны (Касп., Нас.) да а‑зор‑нік, гл. рус. озорник, озорной. Першапачаткова ’той, хто сочыць за кім-небудзь, падглядвае’. Параўн. рус. озор у тым жа значэнні. Няправільна Ільінскі (PF, 11, 199) адносіць да кораня ‑ор‑ з наступнай дэкампазіцыяй прэфіксаў. Параўн. Фасмер, 3, 126.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Відацца ’сустракацца, мець сустрэчу, бачыцца’ (Нас., Касп.), рус. видаться, йонаўск. ’быць відочным, віднецца’, арл., варон. ’вітацца’, каз. ’цалавацца пры сустрэчы, растанні’, ст.-рус. видатися ’бачыць адзін аднаго, убачыцца’; ’сыходзіцца для бою, сустракацца ў бітве’, чэш. vidati se ’бачыцца, сустракацца з кім-небудзь’, славац. vidať sa ’тс’; да відзець (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)