Verbum

жы́тнішча, -а, н.

1. Поле, з якога сабралі жыта або на якім папярэдняй культурай было жыта.

2. Іржышча на жытнім полі.

Зямля шчацінілася леташнім жытнішчам.

жытня́к, -у́, м.

Шматгадовая кармавая травяністая расліна сямейства злакавых.

Ж. разросся на палетках.

жыўле́нне гл. жывіцца.

жы́ўнасць, -і, ж., зб. (разм.).

Усякія дробныя жывыя істоты, а таксама дробная свойская жывёла.

Хатняя ж.: куры, парасяты, козы і трусы.

жыўцо́вы гл. жывец.

жыўцо́м, прысл. (разм.).

1. У жывым стане, жывым.

Узяць ваўка ж.

2. Гвалтоўна, жывасілам.

Вырваць дрэўца ж.

◊

Жыўцом з’есці (праглынуць) (разм.) — нападкамі, ганеннем звесці са свету, загубіць.

жы́ўчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Жывы, рухавы чалавек (разм.).

2. Прыкметнае для вока біццё артэрыі (пераважна на скроні; разм.).

3. Мужчынская палавая клетка; сперматазоід.

жыха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Той, хто жыве дзе-н.; насельнік.

Жыхары Беларусі.

2. Той, хто жыве ў памяшканні; жылец.

Ж. з пятай кватэры.

|| ж. жыха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

жыха́рства, -а, н.

1. Пражыванне ў якім-н. месцы.

Месца пастаяннага жыхарства.

2. зб. Жыхары, насельніцтва.

Ж. нашай вёскі.

жыціе́, -я́, мн. -і́, -цій, н. (кніжн.).

Жыццеапісанне святога.

Жыціі святых.

|| прым. жыці́йны, -ая, -ае.

Жыційная літаратура.