фа́та-марга́на

(іт. fata Morgana = фея Маргана, якая, паводле брэтонскіх паданняў, жыве на марскім дне і падманвае падарожнікаў прывіднымі зданямі)

разнавіднасць міражу, пры якім узнікаюць несапраўдныя, уяўныя адлюстраванні прадметаў, што знаходзяцца за гарызонтам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фено́лы

(ад гр. phaino = асвятляю + -ол)

арганічныя злучэнні, вытворныя бензолу ў выніку замены атама вадароду ў бензольным ядры гідраксілам (карболавая кіслата, гідрахінон і інш.); выкарыстоўваюцца для дэзінфекцыі, пры вырабе сінтэтычных смолаў, выбуховых рэчываў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фімія́м

(гр. thymiama)

1) духмянае рэчыва для курэння ў час рэлігійных абрадаў, а таксама пахучы дым, які ўзнікае пры згаранні гэтага рэчыва;

2) перан. ліслівая ўзнёслая пахвала;

курыць ф. — празмерна ўсхваляць каго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

heave

[hi:v]

1.

v.t. heaved or hove, heaving

1) падыма́ць (цяжа́р); уздыма́ць

2) кіда́ць, шпурля́ць (ка́мень), кіда́ць (я́кар)

3) Naut. падыма́ць (я́кар), цягну́ць (кана́т)

to heave a sigh — ця́жка ўздыха́ць

2.

v.i.

1) уздыма́цца й апада́ць (пра хва́лі, гру́дзі)

2) ця́жка ды́хаць, лаві́ць дух, задыха́цца

3) напіна́цца; напру́жвацца, ту́жыцца (як пры ванітава́ньні)

4) выпу́чвацца

to heave in sight — паказа́цца на далягля́дзе

3.

n.

пад’ём -у m.; кіда́ньне n., кідо́к -ка́ m.

4.

interj. heave ho!

ра́зам, узялі́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

public

[ˈpʌblɪk]

1.

adj.

1) грама́дзкі

public affairs — грама́дзкія спра́вы

2) камуна́льны (які́ адно́сіцца да гарадзко́е гаспада́ркі)

public service — камуна́льныя паслу́гі

3) публі́чны

public library — публі́чная бібліятэ́ка

public lecture — публі́чная ле́кцыя

4) агу́льнаве́дамы; адкры́ты

The fact became public — Факт ста́ўся агу́льнаве́дамым

public protest — адкры́ты пратэ́ст

5) наро́дны, агульнанаро́дны

public ownership — агульнанаро́днае дабро́

2.

n.

лю́дзі pl. (наагу́л), наро́д -у m.; грама́дзкасьць f.; пу́бліка f.

а) to appeal to the public — апэлява́ць да грама́дзкасьці

б) in public — публі́чна, адкры́та; пры людзя́х

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зако́та

1. Затока, закрут, лука ракі або ранны заліў (Нас. АУ).

2. Месца на рацэ ці канаве, перагароджанае каламі, паміж якімі пакідаецца прасвет для нерата; ез (Пар.).

3. Нізкі луг, заліты веснавой вадой і аддзелены ад ракі высокім берагам з вузкім праходам, дзе пры спадзе вады робіцца ез для лоўлі рыбы (Ветк., Маг. Дэмб. т. II, 589).

□ ур. Закота (равінка недалёка ад Сажа) каля в. Дабранка Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

зато́н

1. Затока, адгалінаванне ракі, заліў; месца, зручнае для лоўлі рыбы (БРС). Тое ж затонь (Хоц. Бяльк.).

2. Сенажаць, акружаная адгалінаваннем ракі (Стол.).

3. Невялікае забалочанае паніжэнне (Тур. Крыв.). Тое ж ка́верт, палока (Тур. Крыв.).

□ Затон Вітаўт (заліў) Бых. (Макс.), Сы́цькаў затон (затока пры рэчцы) каля в. Клетнае Глуск. (Янк. II), воз. Затоннае (1716) каля Жлобіна (ІЮМ, вып. XXX, ч. 1, аддз. 1, 84).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

veréinigen

vt

1.

аб’ядно́ўваць, гуртава́ць, злуча́ць, сканцэнтро́ўваць

die Macht in éiner Hand ~ — аб’ядна́ць ула́ду ў адндх рука́х

die méisten Stímmen auf sich ~ — сабра́ць бо́льшасць галасо́ў (пры галасаванні)

2.

(sich)

1) гуртава́цца, ядна́цца

2) спалуча́цца, сумяшча́цца

sólche Táten ~ sich nicht mit séinen Wórten — такі́я ўчы́нкі не сумяшча́юцца з яго́ сло́вамі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

beiséite

adv убо́к; убаку́

~ légen [tun*] — адкла́дваць (убо́к)

~ stéllen [rücken] — адстаўля́ць [адсо́ўваць]

etw. ~ lássen* — 1) прапуска́ць, апуска́ць што-н. (напр., пры чытанні); 2) не звярта́ць ува́гі; забыва́ць, забыва́цца

etw. ~ légen — 1) адкла́дваць (грошы, кнігу для каго-н.); 2) адкла́дваць рабо́ту [пра́цу] (над чым-н.)

j-n ~ scháffen — звальня́ць, зніма́ць каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

праміну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

1. каго-што. Прайсці, праехаць міма каго‑, чаго‑н. [Паходня] прамінуў завулак, што вёў дахаты, і пашыбаваў да будынка ў цэнтры вёскі. Хадкевіч. Машына, узнімаючы за сабою пыл, ужо даўно прамінула шэрыя станічныя гароды. Чыгрынаў.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прайсці, мінуць (пра час, здарэнні і пад.). Дзень прамінуў. Ужо ў імгле Стаў набліжацца вечар. Танк. Мы нават не заўважылі з табою, Як прамінула наша маладосць І мы ўступілі ў сталыя гады. Глебка.

3. што. Зрабіць пропуск (у пісьме, пры пытанні). Прамінуць радок. Прамінуць дзве старонкі.

4. перан.; што і з дадан. сказам (звычайна з адмоўем). Упусціць выпадак зрабіць, сказаць што‑н. Дануся ні аднаго разу не прамінула, каб не сустрэцца са мной. Карпюк. [Далідовіч] не прамінуў выпадку, каб распытаць у сувязных, ці не ведаюць яны што-небудзь пра партызанскага разведчыка, якога захапілі немцы. Шахавец.

5. перан.; каго-што. Прапусціць, абысці каго‑, што‑н. На службе аб гэтым канцэрце яшчэ задоўга прагудзелі ўсе вушы, і я вырашыў не прамінуць яго і, канешне, запрасіць Соню. Ракітны. Трэба сачыць, каб нікому лішняга не прыпісаць і нікога не прамінуць. Кавалёў.

6. перан.; каго-што. Абысці, не закранаючы (у размове, пры абмеркаванні і пад.). Гаворачы пра вобраз масы ў паэме, нельга прамінуць такога моманту, як гістарычная канкрэтнасць. У. Калеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)