Verbum

жартаўлі́вы, -ая, -ае.

1. Схільны, ахвочы да жартаў.

Жартаўлівая дзяўчына.

2. Які ўспрымаецца як жарт, робіцца не ўсур’ёз.

Жартаўлівая размова.

3. Вясёлы, гуллівы.

Ж. настрой.

|| наз. жартаўлі́васць, -і, ж.

жартаўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Чалавек, які любіць жартаваць (у 1 і 3 знач.).

|| ж. жартаўні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц.

жа́ртачкі, -чак (разм.).

Забаўная выхадка.

Табе ўсё ж.

Кошцы ж., а мышцы смерць (прыказка).

◊

Не жартачкі (разм.) — пра што-н. важнае, сур’ёзнае.

жарто́ўны, -ая, -ае.

Вясёлы, забаўны, які мае характар жарту.

Жартоўныя вершы.

|| наз. жарто́ўнасць, -і, ж.

жа́рыць, -ру, -рыш, -рыць; незак. (разм.).

1. Моцна прыпякаць.

Нясцерпна жарыла сонца.

2. Рабіць што-н. з азартам.

Ж. польку.

Ж. з гармат.

жарэ́бная.

Цяжарная (пра кабылу, асліцу, ласіху, вярблюдзіцу).

|| наз. жарэ́бнасць, -і, ж.

жа́тны, -ая, -ае (разм.).

Які служыць для жніва.

Жатная тэхніка.

жаўла́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Цвёрдая, у выглядзе гуза, пухліна на целе чалавека, жывёлы.

|| прым. жаўла́чны, -ая, -ае.

жаўна́, -ы́, мн. жо́ўны і (з ліч. 2, 3, 4) жаўны́, жо́ўнаў, ж.

Назва чорнага і зялёнага дзятла.

жаўне́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст).

Салдат польскай арміі.

|| прым. жаўне́рскі, -ая, -ае.