perverse
[pərˈvɜ:rs]
adj.
1) упа́рты, капры́зны
a perverse child — непаслухмя́нае дзіця́
2) сапсава́ны, распу́шчаны; злы, ліхі́
3) няпра́вільны, скажо́ны; памылко́вы (і пра прысу́д)
perverse reasoning — памылко́вае разважа́ньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
two-edged
[,tu:ˈedʒd]
adj.
1) во́стры з або́двух бако́ў, двухбако́ва во́стры (пра збро́ю)
2) на два бакі́, двухбако́вы
two-edged policy — няста́лая палі́тыка, палі́тыка на два бакі́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
uprise
[ˈʌpraɪz]
1.
v., -rose, -risen, -rising
1) паўстава́ць, узьніма́ь паўста́ньне
2) уздыма́цца ўго́ру
3) прыбыва́ць (напр. пра ваду́ ў рацэ́)
2.
n.
паўстава́ньне; уздыма́ньне, прыбыва́ньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
wobble
[ˈwɑ:bəl]
1.
v.i.
1) хіста́цца, ківа́цца (з бо́ку ў бок)
2) дрыжэ́ць
3) хіста́цца, віхля́ць (пра ко́лы)
4) хіста́цца, вага́цца, віхля́ць
2.
n.
хіста́ньне, віхля́ньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
inner
[ˈɪnər]
1.
adj.
1) унутраны́, нутраны́, сярэ́дні
2) глыбо́ка асабі́сты, патае́мны, запаве́тны, інты́мны (пра ду́мкі)
inner circle — найбліжэ́йшае ко́ла (сябро́ў, аднаду́мцаў)
2.
n.
нутро́ n., сярэ́дзіна
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
loll
[lɑ:l]
1.
v.i.
1) расьсяда́цца, разва́львацца
to loll on a sofa — развалі́цца на кана́пе
2) зьвіса́ць; матля́цца, целяпа́цца
3) высало́пвацца (пра язы́к)
2.
v.t.
высало́пваць (язы́к)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
get off
а) зла́зіць; сыхо́дзіць; высяда́ць
to get off the train — высяда́ць зь цягніка́
б) здыма́ць (паліто́)
в) уцячы́, уратава́цца; дапамагчы́ уцячы́
г) (пра самалёт) падыма́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
gurgle
[ˈgɜ:rgəl]
1.
v.i.
1) бу́лькаць; цурча́ць, журча́ць (пра ваду́)
2) бурката́ць
The baby gurgled happily — Немаўля́тка ве́села бурката́ла
3) паласка́ць рот
2.
n.
бу́льканьне, цурчэ́ньне вады́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
хво́ры, ‑ая, ‑ае.
1. Які хварэе на якую‑н. хваробу. Хворы кухар стагнаў на ложку ў сваёй каморцы. Гарэцкі. / у знач. наз. хво́ры, ‑ага, м.; хво́рая, ‑ай, ж. Пра чалавека. Агледзеўшы хворага, Наташа пераканалася, што яе дапамога сапраўды была тэрмінова неабходная. Краўчанка. Дактары па два разы на суткі прыходзілі да хворай. Пальчэўскі.
2. Пашкоджаны хваробай (пра цела і яго часткі). Цягнучы хворыя ногі ў валёнках, ідзе да Юркі бабуля. Брыль. [Люба] памачыла халоднай вадой хворае месца і завязала хустку. Чорны. Голас чароўны з тугою звінеў Пра птушку маленькую з хворымі грудкамі. Панчанка. // перан. Растрывожаны, неспакойны. Далёкае неба, сіняе неба!.. Чаму не асушыш нашы горкія слёзы? Не супакоіш хворую душу і сэрца? Колас. // Які сведчыць аб хваробе, хваравітым стане. Сымоніха.. ціха, слабым, хворым голасам кажа: — Сымонка! што ты робіш? Бядуля. // Пашкоджаны хваробай (пра расліны і іх плады). [Андрэй] бачыў перад сабою.. Калхіду — гнуткае трапяткое трысцё, хворыя лясы, ўзвышшы курганоў. Самуйлёнак. // (звычайна з адмоўем «не») у знач. вык. Разм. Магчы, быць здольным (зрабіць што‑н.). [Гарлахвацкі:] Ты б рамізніка ўзяла. [Анна Паўлаўна:] Не хворы і сам занесці. Крапіва.
3. Ненатуральны, ненармальны, празмерны. Хворае.. ўяўленне [Вялічкі] ўзнімала аслабелыя сілы да раптоўных парываў, якія тут жа ападалі. Чорны.
•••
Венерычны хворы — той, хто хварэе венерычнай хваробай.
Валіць (зваліць) з хворай галавы на здаровую гл. валіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Жлу́кта 1 ’драўляная пасудзіна’. Рус. дыял. смал., паўд., зах., кур., белгарад. жлу́кта ’тс’, укр. жлу́кто ’тс’, польск. żłukto з літ. žlùgtas, žlùktas ’пасудзіна, у якой мыюць бялізну’ і ’намочаная бялізна’ (Буга, Rinkt., 2, 685–688; Міклашыч, 412; Фасмер, 258; Кіпарскі, Аткупшчыкоў, Талстой у кн. Лексічныя балтызмы 14, 32, 48; Урбуціс, Baltistica, V, 1, 60). Сумненні Праабражэнскага (1, 234–235) пра балт. паходжанне слова наўрад ці апраўданы. Пра этымалогію балт. слова гл. Фрэнкель, 1318.
Жлу́кта 2 ’той, хто многа п’е’ (ТСБМ). Рус. дыял. кур., смал. ’тлусты, неахайны чалавек; хто многа п’е’. Перанос значэння з жлукта 1 (гл.). Ва ўкр. засведчана такая магчымасць шляхам параўнання (Сл. укр. мови): круглий, як жлу́кто.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)