Verbum

жуі́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Той, хто шукае ў жыцці толькі асалоды, уцехі.

жуі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; незак. (уст.).

Жыць толькі асалодамі, уцехамі; весці разгульнае жыццё.

жук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Насякомае з жорсткім надкрыллем.

Майскі ж.

2. перан. Пра хітрага пранырлівага чалавека (разм., неадабр.).

|| памянш. жучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. (да 1 знач.).

жу́лік, -а, мн. -і, -аў, м.

Злодзей, які займаецца дробнымі пакражамі; ашуканец.

|| зб. жуллё, -я́, н. (разм.).

жулікава́ты, -ая, -ае.

1. Схільны жульнічаць, махляваць.

Ж. чалавек.

2. Уласцівы жуліку; хітры.

Ж. выгляд.

|| наз. жулікава́тасць, -і, ж.

жу́льніцтва, -а, н.

Занятак жуліка; ашуканства, махлярства.

|| прым. жу́льніцкі, -ая, -ае.

жу́льнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Карыстацца жульніцкімі прыёмамі; махляваць, ашукваць.

Ж. у гульні.

|| зак. зжу́льнічаць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. жу́льнічанне, -я, н.

жу́пел, -а, м.

1. Згодна з рэлігійнымі ўяўленнямі хрысціян: гарачая смала, падрыхтаваная ў пекле для пакарання грэшнікаў (уст.).

2. перан. Нешта страшнае, агіднае; пужала.

Быць жупелам для каго-н.

жур, -у, м.

Негусты аўсяны кісель.

жураве́ль¹, -раўля́, мн. -раўлі́, -раўлёў, м.

Вялікая балотная пералётная птушка з доўгімі нагамі і шыяй, з доўгай прамой дзюбай.

Шэры ж.

|| прым. жураўлі́ны, -ая, -ае.

Жураўлінае курлыканне.