Бры́ла ’глыба’; бры́ля ’валік зямлі’ (Жд.). Укр. бри́ла ’глыба, вялікі кусок; скала і г. д.’, польск. bryła. Цёмнае слова. Смешак (MPKJ, IV, 391–393) зыходзіць з і.-е. *bher‑ ’біць, рэзаць’: *bhrū‑lā. Параўн. яшчэ Слаўскі, 1, 45 (падтрымлівае гэту версію); Рудніцкі, 207 (сумняваецца). Паводле Бернекера, 93, няяснае слова. Адносна магчымай роднаснасці з літ. brilà ’вялікі кусок і г. д.’ гл. Фрэнкель, 1, 58.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гламяну́ць ’адкусіць вялікі кусок’ (Нар. сл., 29). Паводле Трубачова (Эт. сл., 6, 137: пад *gloměti) > роднаснае са славен. glométi ’быць жадным, настойліва вымагаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кабе́ль ’вялікі хлопец’ (З нар. сл.), рус. кобель ’тс’, да кобель ’сабака’ (Фасмер, 2, 267; Трубачоў, Происх., 28–29; Шанскі, ЭИРЯ, 7, 210).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бараба́н м.

1. Trómmel f -, -n;

вялі́кі бараба́н Páuke f -, -n;

біць у бараба́н trómmeln vi, die Trómmel schlágen*;

2. тэх. Trómmel f -, -n;

тармазны́ бараба́н Brémstrommel f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

płachta

ж. полка; палотнішча; радно; радніна;

płachta papieru — вялікі аркуш паперы;

czerwona płachta — чырвоная ануча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

podzielny

podzieln|y

1. які дзеліцца; падзельны;

2. даволі вялікі;

3. ~a мат. дзялімае; дзеліва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

umfássend

1.

a

1) шыро́кі, вялі́кі, усеабды́мны

2) вайск. ахапля́ючы

2.

adv шыро́ка

~ gebíldet — шыро́ка адукава́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wéitverzweigt, weit verzwéigt

a

1) галіна́сты, разло́жысты

2) разгалінава́ны (аб карэнні)

3) шматлі́кі, вялі́кі (пра сям’ю)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

непаме́рны, ‑ая, ‑ае.

Які не паддаецца вымярэнню; вельмі вялікі, празмерны. Непамернае гора. Непамерны цяжар. □ Раптам самалёт з непамернай вышыні вопрамеццю пачаў падаць на зямлю. Чарот. Вёску падпалілі немцы за супраціўленне сялян цяжкім непамерным падаткам і кантрыбуцыям. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вальпу́ргіеў, ‑іева.

У выразе: Вальпургіева ноч — у старажытных германцаў свята пачатку вясны, якое з 8 ст. адзначалася ў ноч па 1‑е мая, калі, па нямецкіх народных павер’ях, збіраліся ў гарах Гарца ведзьмы і наладжвалі «вялікі шабаш».

[Назва ад каталіцкай святой Вальпургіі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)