керага́з, ‑а, м.

Род бясшумнага прымуса, у якім згарае газа. Кірыла смажыў сабе на керагазе яечню, варыў густую чорную каву. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лакіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. лакіраваць.

2. Слой лаку, якім пакрыта што‑н. Лакіроўка сцерлася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лунаці́зм, ‑у, м.

Хваравіта-нервовы стан, пры якім чалавек у глыбокім сне можа хадзіць, лазіць і падсвядома выконваць іншыя дзеянні; самнамбулізм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

памылко́васць, ‑і, ж.

Якасць памылковага; няправільнасць. Толькі прайшоўшы вялікія жыццёвыя выпрабаванні, Гушка пераконваецца ў памылковасці таго шляху, якім ён ішоў. Луфераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

педагене́з, ‑у, м.

Спец. Спосаб размнажэння некаторых беспазваночных жывёлін, пры якім у лічынак развіваюцца неаплодненыя яйцаклеткі, якія даюць пачатак новаму пакаленню.

[Грэч. páis, paidód — дзіця і genesis — нараджэнне, паходжанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перагні́сці і перагні́ць, ‑гніе; зак.

Згніць зусім, поўнасцю. // Прагніўшы ў якім‑н. месцы, разваліцца на часткі. Перагнілі кроквы, і страха правалілася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разліне́ены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад разлінеіць.

2. у знач. прым. На якім праведзены лініі. Разлінееная папера. Разлінеены сшытак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трагікаме́дыя, ‑і, ж.

1. Драматычны твор з камічнымі і трагічнымі элементамі.

2. Гісторыя, падзея, становішча, у якім да сумнага прымешваецца смешнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ужыва́ны, ‑ая, ‑ае.

Які ўжо быў ва ўжытку. [Рая Коган] сказала, у якім завулку ёсць магазіны, дзе купляюць і прадаюць ужываныя падручнікі. Мядзёлка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фаварыты́зм, ‑у, м.

Становішча, пры якім усё абумоўлена роляю, уплывам фаварытаў (у 1 знач.); вылучэнне, падтрымка фаварытаў. У тэатрах панаваў фаварытызм.

[Фр. favoritosme.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)